233. Pytanie o wybaczenie, przeproszenie i odkupienie

Usłyszałem

Wybaczenie – od słów „przyłączyć do świętości”. Innymi słowy, właśnie dzięki powrotowi z miłości, kiedy złe zamiary przekształcają się w zasługi, nazywa się, że człowiek uśmierca złe czyny i one stają się jako zasługi.

Pokajanie – od słów: „I wygnał swoje zwierzęta”. Czyli wypędza złe czyny od siebie i mówi, że od tego dnia i dalej on będzie czynić tylko to, co stanie się dla niego zasługami. To uważane jest za powrót z lęku, kiedy złe zamiary stają się dla niego przegrzeszeniami.

Odkupienie od słów: „I odkupił stół ofiarny”, czyli chce odkupić rękoma tego człowieka. I kiedy człowiek wie, że jest nieczysty w stosunku do innego, wtedy nie ma on odwagi wejść do Pałacu Króla, i dlatego ciężko jest człowiekowi, kiedy on widzi i wspomina swoje złe uczynki, które są przeciwko życzeniom Króla – zajmować się Torą i przykazaniami. I tym bardziej, że chce poprosić Króla o połączenie się z Nim.

Dlatego potrzebne jest mu odkupienie, żeby nie zobaczył swego niskiego stanu, i żeby nie pamiętał swego stanu, po to, aby było u niego miejsce do otrzymania radości, czyli to, że on będzie zajmować się Torą i przykazaniami. I kiedy będzie radosny, wtedy będzie u niego miejsce na poproszenie, aby połączyć się z Królem. Dlatego że Szhina zapanuje tylko w miejscu radości.

I dlatego na początku niezbędne odkupienie. A następnie, dokonując powrotu z lęku, staje się godny człowiek pokajania. A po nim dokonuje powrotu z miłości i staje się godny wybaczenia.