Leviticus VII

1. A oto przepis o ofierze pokutnej: świętością świętości ona.
2. Na miejscu, gdzie zarzynają całopalenia, zarzynać będą „pokutną,” a krwią jej pokropią ofiarnicę w około.
3. A wszystek łój jej należy przynieść z niej, ogon i łój pokrywający trzewa,
4. I obie nerki z łojem, który na nich, który nad polędwicami, i przeponę na wątrobie, – wraz z nerkami ją oddzieli.
5. I puści to z dymem kapłan na ofiarnicy, jako ofiarę ogniową Wiekuistemu. Ofiara to pokutna.
6. Każdy mężczyzna z pośród kapłanów jeść ją może; na miejscu świętem spożywaną będzie: świętością świętości ona.
7. Jako „zagrzeszna”, tak i „pokutna”, – jednaki przepis mają; do kapłana, który rozgrzesza nią, należeć będzie.
8. A kapłan, który przynosi całopalenie czyjekolwiek: skóra całopalenia do niego, do kapłana, ma należeć.
9. Każda też ofiara śniedna, w piecu upieczona, i wszystko, co przyrządzonem zostało w rądlu, albo na panwi, do niego, do kapłana, który ją przynosi, należeć będzie.
10. Ale wszelka ofiara śniedna zaczyniona oliwą, albo sucha, do wszystkich synów Ahrona należeć będzie, – tak do jednego, jak i do drugiego.
11. A oto przepis o ofierze opłatnej, która się przynosi Wiekuistemu:
12. Jeżeli ją kto na dziękczynienie przynosi, wtedy przyniesie przy tej ofierze dziękczynnej kołacze przaśne, zaczynione oliwą, i ołatki przaśne, posmarowane oliwą, i mąkę przednią, wysmażoną na kołacze zaczynione oliwą.
13. Wraz z kołaczami kiszonego chleba powinien przynosić ofiarę swoję, przy ofierze dziękczynno-opłatnej swojej.
14. I niechaj przynosi z tego, jeden z każdej ofiary, jako dań Wiekuistemu; do kapłana, kropiącego krwią ofiar opłatnych, do niego należeć to będzie.
15. Mięso zaś ofiary dziękczynno-opłatnej w dzień ofiarowania jej spożytem będzie; nie należy zostawiać z tego do jutra.
16. A jeżeli ślubem, albo dobrowolnym darem ofiara jego, to w dzień złożenia ofiary jego spożytą będzie; i nazajutrz też, coby z niej pozostało, spożytem być może;
17. Coby zaś zostało z mięsa tej ofiary do trzeciego dnia, na ogniu spalonem będzie.
18. A jeżeliby jednak jedzonem było mięso tej ofiary opłatnej dnia trzeciego, to nie będzie upodobaną. Kto ją przyniósł, temu się ona nie policzy: obrzydliwością będzie; a ktoby jadł z niej, winę swą poniesie.
19. Mięso to, któreby się dotknęło czego nieczystego, jadanem nie będzie; na ogniu należy je spalić; mięso to -każdy czysty może jeść to mięso.
20. Ale ktokolwiekby jadł mięso z ofiary opłatnej, ofiarowanej Wiekuistemu, mając nieczystość na sobie; wytracona będzie dusza ta z ludu swojego.
21. A jeżeli kto, dotknąwszy się czego nieczystego, bądź nieczystości człowieczej, bądź nieczystego zwierzęcia, bądź jakiegokolwiek potworu nieczystego, będzie jadł mięso ofiary opłatnej poświęconej Wiekuistemu, – wytracona będzie dusza ta z ludu swojego.”
22. I oświadczył Wiekuisty Mojżeszowi, i rzekł:
23. „Powiedz synom Israela tak: żadnego łoju z wołu, ani z owcy, ani z kozy jeść nie będziecie.
24. A łój padliny i łój rozszarpanego, użytym być może do wszelakiej potrzeby; jeść jednak, jadać go nie będziecie.
25. Bo ktobykolwiek jadł łój z bydląt, z których przynosi się ofiara ogniowa Wiekuistemu, dusza, któraby to jadła, wytracona będzie z ludu swojego.
26. Żadnej też krwi jadać nie będziecie we wszystkich siedzibach waszych, ani z ptactwa, ani z bydląt:
27. Każdy, który jeść będzie jakąkolwiek krew, – dusza któraby ją jadła, wytraconą będzie z ludu swojego”.
28. I oświadczył Wiekuisty Mojżeszowi, i rzekł:
29. „Powiedz synom Israela tak: ktoby przyniósł ofiarę opłatną swoję Wiekuistemu, niechaj sam przyniesie ofiarę swoję Wiekuistemu, z ofiary swej opłatnej;
30. Jego ręce niech przyniosą ogniowe ofiary Wiekuistego; łój wraz z mostkiem niech przyniesie: mostek, aby stawić go jako przedstawienie przed obliczem Wiekuistego;
31. I puści z dymem kapłan łój na ofiarnicy; a będzie mostek dla Ahrona i synów jego.
32. Łopatkę też prawą oddacie jako podniesienie kapłanowi z ofiar waszych opłatnych.
33. Kto z synów Ahrona przynosi krew z ofiar opłatnych i łój, temu dostanie się i łopatka prawa w udziale.
34. Albowiem mostek przedstawienia i łopatkę podniesienia wziąłem od synów Israela z ofiar ich opłatnych, i oddałem je Ahronowi, kapłanowi, i synom jego, jako część wyznaczoną na wieki, od synów Israela.”
35. Oto udział uświęcony Ahrona i udział uświęcony synów jego, z ogniowych ofiar Wiekuistego, od dnia, w którym dano im przystąpić do piastowania kapłaństwa Wiekuistemu,
36. Co rozkazał Wiekuisty dawać im od dnia namaszczenia ich od synów Israela. Ustawa to wieczna w pokoleniach ich.
37. Oto przepis o całopaleniu, i o ofierze śniednej i zagrzesznej i pokutnej, i o ofierze wyświęcenia i o ofierze opłatnej,
38. Który polecił Wiekuisty Mojżeszowi u góry Synai, gdy rozkazał synom Israela na puszczy Synajskiej, aby przynosili ofiary swoje Wiekuistemu.