Leviticus VII

A oto przepis o ofierze pokutnej: świętością świętości ona.
Na miejscu, gdzie zarzynają całopalenia, zarzynać będą „pokutną,” a krwią jej pokropią ofiarnicę w około.
A wszystek łój jej należy przynieść z niej, ogon i łój pokrywający trzewa,
I obie nerki z łojem, który na nich, który nad polędwicami, i przeponę na wątrobie, – wraz z nerkami ją oddzieli.
I puści to z dymem kapłan na ofiarnicy, jako ofiarę ogniową Wiekuistemu. Ofiara to pokutna.
Każdy mężczyzna z pośród kapłanów jeść ją może; na miejscu świętem spożywaną będzie: świętością świętości ona.
Jako „zagrzeszna”, tak i „pokutna”, – jednaki przepis mają; do kapłana, który rozgrzesza nią, należeć będzie.
A kapłan, który przynosi całopalenie czyjekolwiek: skóra całopalenia do niego, do kapłana, ma należeć.
Każda też ofiara śniedna, w piecu upieczona, i wszystko, co przyrządzonem zostało w rądlu, albo na panwi, do niego, do kapłana, który ją przynosi, należeć będzie.
Ale wszelka ofiara śniedna zaczyniona oliwą, albo sucha, do wszystkich synów Ahrona należeć będzie, – tak do jednego, jak i do drugiego.
A oto przepis o ofierze opłatnej, która się przynosi Wiekuistemu:
Jeżeli ją kto na dziękczynienie przynosi, wtedy przyniesie przy tej ofierze dziękczynnej kołacze przaśne, zaczynione oliwą, i ołatki przaśne, posmarowane oliwą, i mąkę przednią, wysmażoną na kołacze zaczynione oliwą.
Wraz z kołaczami kiszonego chleba powinien przynosić ofiarę swoję, przy ofierze dziękczynno-opłatnej swojej.
I niechaj przynosi z tego, jeden z każdej ofiary, jako dań Wiekuistemu; do kapłana, kropiącego krwią ofiar opłatnych, do niego należeć to będzie.
Mięso zaś ofiary dziękczynno-opłatnej w dzień ofiarowania jej spożytem będzie; nie należy zostawiać z tego do jutra.
A jeżeli ślubem, albo dobrowolnym darem ofiara jego, to w dzień złożenia ofiary jego spożytą będzie; i nazajutrz też, coby z niej pozostało, spożytem być może;
Coby zaś zostało z mięsa tej ofiary do trzeciego dnia, na ogniu spalonem będzie.
A jeżeliby jednak jedzonem było mięso tej ofiary opłatnej dnia trzeciego, to nie będzie upodobaną. Kto ją przyniósł, temu się ona nie policzy: obrzydliwością będzie; a ktoby jadł z niej, winę swą poniesie.
Mięso to, któreby się dotknęło czego nieczystego, jadanem nie będzie; na ogniu należy je spalić; mięso to -każdy czysty może jeść to mięso.
Ale ktokolwiekby jadł mięso z ofiary opłatnej, ofiarowanej Wiekuistemu, mając nieczystość na sobie; wytracona będzie dusza ta z ludu swojego.
A jeżeli kto, dotknąwszy się czego nieczystego, bądź nieczystości człowieczej, bądź nieczystego zwierzęcia, bądź jakiegokolwiek potworu nieczystego, będzie jadł mięso ofiary opłatnej poświęconej Wiekuistemu, – wytracona będzie dusza ta z ludu swojego.”
I oświadczył Wiekuisty Mojżeszowi, i rzekł:
„Powiedz synom Israela tak: żadnego łoju z wołu, ani z owcy, ani z kozy jeść nie będziecie.
A łój padliny i łój rozszarpanego, użytym być może do wszelakiej potrzeby; jeść jednak, jadać go nie będziecie.
Bo ktobykolwiek jadł łój z bydląt, z których przynosi się ofiara ogniowa Wiekuistemu, dusza, któraby to jadła, wytracona będzie z ludu swojego.
Żadnej też krwi jadać nie będziecie we wszystkich siedzibach waszych, ani z ptactwa, ani z bydląt:
Każdy, który jeść będzie jakąkolwiek krew, – dusza któraby ją jadła, wytraconą będzie z ludu swojego”.
I oświadczył Wiekuisty Mojżeszowi, i rzekł:
„Powiedz synom Israela tak: ktoby przyniósł ofiarę opłatną swoję Wiekuistemu, niechaj sam przyniesie ofiarę swoję Wiekuistemu, z ofiary swej opłatnej;
Jego ręce niech przyniosą ogniowe ofiary Wiekuistego; łój wraz z mostkiem niech przyniesie: mostek, aby stawić go jako przedstawienie przed obliczem Wiekuistego;
I puści z dymem kapłan łój na ofiarnicy; a będzie mostek dla Ahrona i synów jego.
Łopatkę też prawą oddacie jako podniesienie kapłanowi z ofiar waszych opłatnych.
Kto z synów Ahrona przynosi krew z ofiar opłatnych i łój, temu dostanie się i łopatka prawa w udziale.
Albowiem mostek przedstawienia i łopatkę podniesienia wziąłem od synów Israela z ofiar ich opłatnych, i oddałem je Ahronowi, kapłanowi, i synom jego, jako część wyznaczoną na wieki, od synów Israela.”
Oto udział uświęcony Ahrona i udział uświęcony synów jego, z ogniowych ofiar Wiekuistego, od dnia, w którym dano im przystąpić do piastowania kapłaństwa Wiekuistemu,
Co rozkazał Wiekuisty dawać im od dnia namaszczenia ich od synów Israela. Ustawa to wieczna w pokoleniach ich.
Oto przepis o całopaleniu, i o ofierze śniednej i zagrzesznej i pokutnej, i o ofierze wyświęcenia i o ofierze opłatnej,
Który polecił Wiekuisty Mojżeszowi u góry Synai, gdy rozkazał synom Israela na puszczy Synajskiej, aby przynosili ofiary swoje Wiekuistemu.