Zohar Noah

1. „To porodzenie Noaha”. Rabi Hija otworzył: „I naród twój – wszyscy sprawiedliwi (kulam cadikim), na wieki naśladują ziemię, czyny rąk Moich, żeby pochwalić się”. Zasłużeni oni, synowie Israela, ponieważ zajmują się Torą i znają drogi Tory, dzięki której staną się godni świata przyszłego.

2. Idź, patrz. Wszyscy synowie Israela – jest u nich udział (hulka חולקא) w świecie przyszłym. W czym sens? Ponieważ strzegą Sojuszu, na którym istnieje świat, jak to, co powiedziano: „Jeśliby nie Sojusz Mój w dzień i w nocy, praw (hukot חקות) niebios i ziemi nie ustawiłbym Ja”. I dlatego synowie Israela, którzy strzegą Sojuszu i przyjęli go, jest u nich udział w świecie przyszłym.

3. I nie tylko to, lecz jeszcze z tego powodu nazywani są (ikrun אקרון) sprawiedliwymi. Stąd uczymy: każdy, kto strzeże tego Sojuszu, na którym istnieje świat, nazywa się sprawiedliwym. Skąd o tym wiemy? Od Josefa. Ponieważ strzegł ten Sojusz pokoju, stał się godny tego, że nazwany jest sprawiedliwym, i dlatego – „I dlatego naród twój – wszyscy sprawiedliwi”.

4. Rabi Elazar powiedział: „Te (ele אלה)”, – w każdym miejscu brakuje (pasal פסל) poprzednich. Uczyliśmy: co napisano wyżej w rozdziale Bereszit? „I rzeka wychodzi z Raju napoić Ogród, i stąd rozdziela się, itd.”. Ta rzeka, która wyciąga się (nagid נגיד) i wychodzi, i wchodzi w Ogród, i daje do picia (aszkej אשקי) jemu napój wyższy, i czyni jemu przyjemne (najha נייחא), i czyni kiełki (ibin איבין), i powiększa nasiona, i on (rzeka w hebrajskim rodzaju męskiego) wtedy jest przyjemnym dla wszystkiego, i jest to przyjemność dla Ogrodu, i przyjemność dla niego (dla rzeki), jak to, co powiedziano: „Ponieważ w nim odpoczywałem (szawat שבת)” i napisano (w tym samym): „I odpoczywał w dniu siódmym”. I to – tajemnica rzeczy: to czyni porodzenia (toldot תולדות), a nie inne.

5. Idź, patrz. Według tego obrazu – Noah z dołu. Istotą (czyli Sojuszem) świętym był, według podobieństwa wyższego, i dlatego nazywa się „człowiek ziemi” (isz ha-adama איש האדמה), i tajemnica nauki, że dla Noaha była potrzebna arka, połączyć (wszystkich) w niej i zrealizować nasienia wszystkiego, jak napisano: „Ożywić nasienia”.

6. Kim jest arka (tejwa תיבה)? To – Arka Sojuszu (Aron ha-brit ארון הברית), i Noah i arka z dołu takimi byli według podobieństwa wyższego. Noah – napisano o nim „Sojusz”, jak napisano: „I ustawię Sojusz Mój z tobą”, dopóki nie objawi się w nim Sojusz, nie wszedł do arki, jak napisano: „I ustawię Sojusz Mój z tobą, i wejdziesz ty do arki”, i wtedy stała się arka Arką Sojuszu.

7. Arka i Noah – wszystko według obrazu wyższego (ke-gawna de-lieela כגוונא דלעילא), i ponieważ ten Sojusz, który z góry, czyni porodzenia, według obrazu tego Noah czynił porodzenia, dlatego: „To porodzenia Noaha”.

8. „Noah człowiek sprawiedliwy”. Tak to, rzecz jasna, według obrazu wyższego, i o tym napisano: „I sprawiedliwy – osnowa świata”, i ziemia na tym istnieje, ponieważ on – słup (amuda עמודא), na którym istnieje świat. I kto on? To sprawiedliwy. I Noah nazwany sprawiedliwym – z dołu (letata לתתא).

9. I tajemnica wszystkiego: „Z Bogiem (et ha-Elo-him את האלהים) chodził Noah”, właśnie, że nie oddzielał się od Niego nigdy, żeby być jemu na ziemi, według obrazu wyższego, człowiekiem sprawiedliwym, Osnową Świata, Sojuszem Świata, pokojem świata (szlama de-alma שלמא דעלמא). „Człowiek ziemi” (Noah), rzecz jasna. I dlatego: „I Noah znalazł miłosierdzie w oczach Stwórcy”.

10. „Całościowym (tamim תמים) był w pokoleniach swoich”. Co oznacza: „W pokoleniach swoich (be-dorotaw בדורותיו)”? To ci, którzy wyszli z niego, on uczynił całościowymi wszystkich, i on był całościowy (szlim שלים) bardziej od wszystkich, całościowym był, dlatego że urodził się obrzezanym (mahul מהול), jak napisano: „Idź przede mną i bądź całościowym”. „W pokoleniach swoich” napisano, a nie w pokoleniach świata, dlatego że z niego wyszły porodzenia świata.

11. Idź, patrz. Noah podchodził (ithazej אתחזי) od dnia, kiedy był stworzony świat, dlatego żeby być w arce, w połączeniu jednym i wejść w nią (w arkę). I dopóki nie połączyły się jako jedno, nie był świat takim, jak należy. Po tym – co napisano? „I od tych rozprzestrzeniła się cała ziemia”. Co oznacza „pozprzestrzeniła się (nafca נפצה)”? Jak to, co napisano: „I stąd rozłącza się”, – ponieważ stąd pojawia się „rozłąka (piruda פרודא)”, i rozprzestrzeniły się porodzenia we wszystkie strony.

12. I wszystko – jedno, według podobieństwa jednego, i z tego powodu: „Te porodzenia Noaha”, „te”, rzecz jasna, ponieważ osnowa świata – on, który uczynił porodzenia, by istnieć na ziemi”. Podszedł rabi Aba i ucałował go. Powiedział: „Lew (arie אריא)! Siłą swojej skały przebija i łamie (nakiw we-tawar נקיב ותבר)! Tak to, rzecz jasna. I idź, popatrz – z wielkości (sziura שיעורא) arki również tak to (czyli to samo wynika z wielkości arki)”.

13. Dlaczego „Noah”, „Noah” dwa razy (w pierwszym wierszu rozdziału)? Lecz – u każdego sprawiedliwego, który w świecie, są u niego dwa duchy (trejn ruhin תרין רוחין), jeden duch w świecie tym, i duch jeden w świecie przyszłym, i tak ty znajdujesz się u wszystkich sprawiedliwych: „Mosze, Mosze”, „Jakow, Jakow”, „Awraam, Awraam”, „Szmuel, Szmuel” – imię i imię. Oprócz Icchaka, o którym nie napisano tak, ponieważ Ichak – wówczas, kiedy był przyniesiony na stół ofiarny, wyszła dusza jego, która była w tym świecie, i ponieważ powiedziano Awraamowi: „Błogosławiony ożywiający martwych (mehaje metim מחיה מתים), powróciła w niego (w Icchaka) dusza świata przeszłego. I dlatego znajdziesz, że postawił w liczbie pojedynczej (jihed יחד)” Swoje Imię Święty, błogosławiony On, tylko Icchakowi, dlatego był uważany jako martwy, i o tym wskazał wiersz: „Tu, w świętych Swoich nie uwierzy, itd.”.

14. Wyjaśnienie inne. „To porodzenie Noaha, Noah itd.”, – ponieważ był sprawiedliwym, wychwalił (szibeah שבח) jego wiersz dwa razy. „Całościowym był w pokoleniach swoich”, – lecz w innych pokoleniach uważałby się za nic (klumכלום). Jak w pokoleniu Awraama, w pokoleniu Mosze, w pokoleniu Dawida. Wyjaśnienie inne. Patrz, co uczynił w pokoleniu, które było całe określone grzesznym, tym bardziej (kal wa-homer קל וחומר) – jeżeli byłby w pokoleniu, w którym wszyscy – sprawiedliwi.

15. Rabi Elazar otworzył: „Idź, patrz na działania (mifalot מפעלות) Boga, który umieścił spustoszenia (szamot שמות) na ziemi”. Ten wiersz powiedziany już, i ustawiliśmy (wyjaśniliśmy). Lecz „idźcie i patrzcie” – na co „patrzycie”? Jak to, co napisano: „Wizja ciężka (hazut kasza חזות קשה) powiedziano mi”, – działaniami, które Święty, błogosławiony On, czyni, otwiera się proroctwo (newua נבואה) wyższe dla synów człowieka. „Który umieścił spustoszenia”, – imiona (szemot שמות), rzecz jasna, przecież imię czyni wszystko.

16. Napisano: „I nazwał imię jego Noah, mówiąc: ten zapokoi, itd.”. Dlaczego tu „mówiąc (lemor לאמר)” i dlaczego – „Ten (ze זה)”? Lecz „mówiąc” – to kobieta, „ten” – to sprawiedliwy. Napisano tu: „Ten zaspokoi nas”, i napisano tam: „Ten – Bóg, mieliśmy nadzieję na niego!”. Załużeni są sprawiedliwi, ponieważ zapisani pismem pieczęci (guszpankaגושפנקא) Króla, żeby być w Imieniu Jego zapisanym, a On umieszcza imiona na ziemi, jak należy.

17. Napisano: „I nazwał imię jego (et szmo את שמו) Noah”, i napisano: „I nazwał imię jego (szmo שמו) Jakow”. Dlaczego (u Jakowa) nie napisano „et”? Lecz – tu inny poziom (darga ahara דרגא אחרא), i tu poziom inny. Jak napisano: „I zobaczyłem ja Boga (przed Imieniem jest cząsteczka „et”)”. „I zobaczyłem ja Boga” (bez cząsteczki „et”), nie powiedziano. A powiedziano: „I zobaczyłem ja Boga” (z cząsteczką „et”). Tak i tu o Noahu: „I nazwał imię jego Noah”. „I nazwał imię jego Jakow”, – poziom Jego, Świętego, błogosławiony On, rzeczywiście nazwał jego Jakow (יעקב), a tu rzeczywiście „et”, żeby przyłączyć Obecność.

18. „To porodzenie Noaha, itd.” Rabi Jehuda otworzył: „Dobry człowiek miłosierny i dający w dług (honen u-malwe ומלוה חונן), napełnia czyny swoje sprawiedliwością („ba-miszpat” במשפט, czyli dosłownie „sądem”)”. „Dobry człowiek” – jest to Święty, błogosławiony On, który nazywa się „dobry (tow טוב)”, jak napisano: „Dobry Bóg dla wszystkich”, i napisano: „Bóg – człowiek bitwy (isz milhama איש מלחמה)”. Dla tego on miłosierny i dający w dług, u kogo nie ma swojego, i to miejsce od niego karmi się (itzan אתזן). „Napełnia czyny swoje sprawiedliwością”, – ponieważ ta rzecz karmi się tylko od sądu, jak to, co napisano: „Sprawiedliwość i sąd – osnowa tronu Twego (mehon kiseha מכון כסאך)”.

19. Wyjaśnienie inne: „Dobry człowiek” – jest to sprawiedliwy, jak napisano: „Powiedzcie sprawiedliwemu, ponieważ dobry, że płód czynów swoich (pri malalejhem פרי מעלליהם) wchłonie”. Rabi Josi powiedział: „To Noah”, jak napisano: „Noah człowiek sprawiedliwy”. Rabi Icchak powiedział: „To wychwalenie Soboty”, że z niej zaczyna się dobre, jak napisano: „Dobrze dziękować Bogu”.

20. Rabi Hija powiedział: „Wszystko – jedno, i wszyscy jedno słowo powiedzieli, i to czyni porodzenia w świecie. Porodzenia w świecie – kim są oni? To – dusze sprawiedliwych, które – kiełki (iba איבא) działań Świętego, błogosławiony On.”

21. Rabi Szymon powiedział: „Wówczas, kiedy Święty, błogosławiony On, koronuje się poprzez koronę, koronuje się z góry i z dołu. Z góry – od miejsca, które jest najgłębsze (amika de-kola עמיקא דכולא), z dołu czym? Poprzez dusze sprawiedliwych. Wtedy dodaje się życie z dołu i z góry, i łączy się (itkalil אתכליל) miejsce Świątyni ze wszystkich stron, i jama (bira בירא) napełnia się, i morze staje się całościowym, i wtedy jest dane wszystkiemu.

22. Napisano: „Pij wody z jamy swojej (mi-borha מבורך) i płynące (nozlim נוזלים) – od wnętrza źródła swego (bereha בארך)”. Dlaczego „jama twoja” – na początku, a później „źródło twoje”? Przecież jamą nazywa się tylko to, co jest puste (rejkanija ריקניא)” i nie wycieka (lo newija לא נביע), zaś źródło – wody, które wyciekają! Lecz całość – miejsce jedno to, i miejsce, za które biedni (miskenej מסכני) utrzymują się, nazywa się „jama”, ponieważ nie ma u niego nic swego, lecz tylko to, co daje się wewnątrz niego. I kto to? Dalet.

23. Później – staje się „źródłem”, które wycieka, i napełnia się za wszystkich stron (mi-kol sitrin מכל סטרין). I kto to? Litera „hej”, napełniająca się z góry i wyciekająca w dół. Napełnia się z góry – jak powiedzieliśmy. I wycieka w dół – z dusz sprawiedliwych.

24. Wyjaśnienie inne. „Pij wody z jamy swojej”, – to Dawid-król, o którym napisano: „Kto napełni mnie wodą z jamy Bejt Lehema?”. A „ciekące” – jest to Awraam. „Od środka” – jest to Jakow, który w środku. „Źródło twoje”, – jest to Icchak, który nazywa się „Źródłem wody żywej (bieer maim haim באר מים חיים)”. W tym wierszu znajdujemy Rydwan (rtihaרתיכא) Święty wyższego z praojców, i Dawid-król łączy się z nimi.

25. Żądza (tiuwta תיאובתא) kobiety do mężczyzny – tylko wtedy, kiedy on wprowadza (ajal עייל) w nią duch (ruah רוחא) i ona wydziela (aszdat אשדת) wody naprzeciwko wodom wyższym męskim. Tak Zebranie Israela budzi życzenie do Świętego, błogosławiony On, tylko z powodu ducha sprawiedliwych, który wchodzi w nią. I wtedy wyciekają wody z niej (Zebranie Israela w hebrajskim rodzaju żeńskiego) naprzeciwko wodom męskim, i wszystko staje się żądzą jedną i powiązaniem (crora צרורה) jednym i węzłem (kszora קשורא). I to dobra wola (rawa רעוא) wszystkiego, i spacer (tijula טיולא), kiedy spaceruje Święty, błogosławiony On, pośród dusz sprawiedliwych.

26. Idź, patrz. Wszystkie te porodzenia Ogrodu Rajskiego wychodzą ze sprawiedliwego tylko wtedy, kiedy wchodzi w arkę (tejwa תיבה) w połączeniu jednym, i wszystko ukrywa się w nim. A potem z niego wychodzą. Tak samo i tu – Noah, człowiek sprawiedliwy, nie wyprowadził porodzenia, żeby rozpłodziły się w świecie, dopóki nie wszedł do arki, i zebrało się (itkanasz אתכנש) wszystko w nią („arka” rodzaju żeńskiego), i byli ukryci w niej, a później z niej wyszli, żeby płodzić się w świecie i istnieć na ziemi, i jeżeliby nie wyszli od wnętrza arki, nie istnieliby na ziemi.

27. I wszystko – według obrazu wyższego. Od wnętrza arki wyszli z góry, z wnętrza arki wyszli z dołu, to – według odcienia tego (da ke-gawna da דא כגוונא דא), i tu objawia się świat, a nie wcześniej od tego, dlatego że z tego powodu napisano: „I ciekące – od wnętrza źródła swego”, i napisano: „I urodził (wa-joled ויולד) Noah trzech synów”.
28. „I zepsuła się (wa-tiszahet ותשחת) ziemia przed Bogiem”. Powiedział rabi Jehuda: „To napisano: „I zepsuła się ziemia”, lecz dlaczego – „przed Bogiem”? Lecz ponieważ dokonywali swoich grzechów otwarcie (be-itgalia באתגליא), przed oczami wszystkich, napisano: „Przed Bogiem”.”

29. Rabi Josi powiedział: „Powiem odwrotnie. „I zepsuła się ziemia przed Bogiem”, – na początku przed Bogiem, ponieważ nie czynili (grzechów) otwarcie, przed Bogiem czynili, a nie przed synami ludzkimi, a w końcu czynili otwarcie, jak to, co napisano: „I napełniła się ziemia rabunkiem (wa-timale ha-arec hamas ותמלא הארץ חמס)”, – ponieważ nie było miejsca na całej ziemi, gdzie nie czyniliby otwarcie. I z tego powodu dwoma odcieniami został wypowiedziany wiersz (zamknięcie i otwarcie).”

30. „To porodzenia Noaha”. Rabi Aba powiedział: „Od dnia, kiedy naruszył Adam nakaz Pana swego, wszyscy ludzie, którzy urodzili się po tym, nazywają się synami Adama (bnej ha-Adam בני האדם), i nie dla chwały nazywają się tak, lecz jakby powiedzieć: synowie tego, kto naruszył rozkaz Pana swego.

31. Ponieważ przyszedł Noah, nazywali się synowie świata imieniem Noaha, porodzeniem Noaha w chwałę (le-sziwhaלשבחא), ponieważ objawiał ich w świecie, a nie porodzeniem Adama, który zabierał ich ze świata, i uczynił śmierć (garim mota גרים מותא) wszystkim.”

32. Powiedział rabi Josi: „Jeżeli tak, przecież napisano po tym: „I opuścił się Bóg, by popatrzeć na miasto i basztę (et ha-ir we-et ha-migdal את העיר ואת המגדל), którą wybudowali synowie Adama”, – „synowie Adama” napisano, i nie napisano „synowie Noaha”! Powiedział jemu: „Ponieważ człowiek zgrzeszył przed Panem swoim, dobrze byłoby jemu nie być stworzonym, i żeby nie pisać o nim tego wiersza.”

33. Lecz idź, patrz. Napisano: „Syn mądry uraduje ojca”. Kiedy syn jest dobry, wszyscy synowie świata pamiętają ojca jego na dobro, a kiedy zły (bisz ביש), wszyscy wspominają ojca jego w zło. Adam, ponieważ zgrzeszył i naruszył rozkaz Pana swego, kiedy przyszli ci, którzy powstali (mardu מרדו) przeciwko Panu swojemu, napisano: „Którą zbudowali synowie Adama”, – synowie Człowieka Pierwszego, który powstał przeciwko Panu swemu i naruszył Jego rozkaz.

34. I z tego powodu – „To porodzenie Noaha”, ci, a nie tamci, którzy wcześniej (kadmai קדמאי), ci, którzy wyszli i weszli w świat od wnętrza arki, i wyprowadzili porodzenie w świat, a nie porodzenie Adama, który wyszedł z Ogrodu Rajskiego, i nie wyprowadził ich stąd.

35. Idź, patrz. Jeżeliby wyprowadził Adam porodzenia z Ogrodu Rajskiego, nie ukończyły (lo isztecun לא ישתצון) by się w pokoleniach, i nie byłoby ciemne światł luny na wieki, i wszystko istniałoby wiecznie. I nawet anioły wyższe nie mogłyby ustać przed nimi z powodu światła, i świecenia (ziwa זיוא), i mądrości, jak napisano: „Ponieważ w obrazie (celem לםצ) Boga stworzył go”. Lecz z tego powodu, że uczynił grzech, i wyszedł on z Ogrodu Rajskiego, i uczynił porodzenie na zewnątrz (le-war לבר), nie istnieli w świecie i byli takimi, jak należy.

36. Powiedział rabi Haskija: „Lecz jak mogli uczynić porodzenia tam? Przecież jeżeliby nie przyciągnęło się do niego Pragnienie Zła (jecer ha-ra יצר הרע) i nie zgrzeszył, istniałby on w świecie jeden i nie uczyniłby żadnego porodzenia! Według tego obrazu, jeśliby nie zgrzeszyli synowie Israela z cielcem (egla עגלא) i nie przyciągnęli do siebie Pragnienia Zła, nie uczyniliby porodzenia nigdy, i nie przyszłoby inne potomstwo w świat!”

37. Powiedział jemu: „Jeżeliby nie zgrzeszył człowiek, nie uczyniłby porodzenia według obrazu tego, od strony Pragnienia Złego, a uczyniłby od strony Ducha Świętości (ruha kadisza רוחא קדישא). Przecież teraz uczynił porodzenia właśnie od strony Pragnienia Złego, i ponieważ wszystkie porodzenia synów ludzkich – wszystkie od strony Pragnienia Złego, dlatego nie ma u nich istnienia (kijum קיום). I niemożliwym jest im istnieć, ponieważ Strona Inna (sitra ahra סטרא אחרא) wymieszana z nimi.

38. Lecz jeżeliby nie zgrzeszył człowiek i nie był wygnany (ittarex אתתרך) z Ogrodu Rajskiego, uczyniłby od strony Ducha Świętości świętych, jak anioły wyższe, które istnieją z pokolenia na pokolenie, według obrazu wyższego. Ponieważ zaś zgrzeszył i urodził dzieci na zewnątrz Ogrodu Rajskiego, i nie stał się godny wyprowadzić ich z Ogrodu, nie objawiło się, nawet żeby ukorzenić się (leisztarsza לאשתרשא) w tym świecie, dopóki nie przyszedł Noah, który – sprawiedliwy, i wszedł do arki, i z arki wyszły wszystkie pokolenia świata, i stąd rozprzestrzeniły się (itbadru אתבדרו) na wszystkie cztery strony (arba ruhot אתבדרו) świata.”

39. „I zobaczył Bóg ziemię, i – zepsuta”. Dlaczego zepsuta? Dlatego, że „zepsuło każde ciało drogę swoją na ziemi”, jak powiedziano. Rabi Hija otworzył wiersz i powiedział: „I zobaczył Bóg czyny ich, ponieważ odwrócili się (szawu שבו) od dróg swoich złych”. Idź, patrz. Wówczas, kiedy synowie ludzcy zasłużeni, i strzegą (natriej נטרי) przykazań Tory, wtedy ziemia wzmacnia się (ittakafat אתתקפת), i cała radość znajduje się w niej. Jaki sens? Ponieważ Obecność przebywa na ziemi. I wtedy wszystkie wyższe i niższe – w radości.

40. I kiedy synowie ludzcy psują drogi swoje, i nie dotrzymują przykazań Tory, i grzeszą przed Panem swoim, i wtedy tak jakby (kiwejahol כביכול) odpychają (dahian דחיין) Obecność, i pozostaje ziemia zepsutą (mehabla מחבלא), ponieważ Obecność odepchnęła się i nie przebywa na niej, i wtedy – psuje się. Jaki sens – psuje się? Ponieważ przebywa inny duch na niej, który psuje świat.

41. Możliwe, nawet Ziemia Israela – tak? I uczyliśmy: na Ziemi Israela nie przebywa inny duch, i nie ma przeznaczonego (anioła) innego, oprócz Świętego, błogosławiony On, Jednego. Idź, patrz, że Ziemia Israela – tak to, że nie przebywa inny duch, i nie ma naznaczonego (anioła) innego, oprócz Świętewgo, błogosławiony On, Jednego. Lecz wówczas, kiedy przebywa na niej (anioł) – zbawić (lehabla לחבלא) synów ludzkich. Skąd (wiadomo)? Od Dawida, jak napisano: „I zobaczył Dawid anioła Bożego, i miecz jego обнажённый (harbo szlufa חרבו שלופה) w ręce jego – rozprzestrzeniony nad Jerozolimą”, – wtedy podbita Ziemia.

42. Powiedział rabi Elazar: „Nawet w tym czasie – był to Święty, błogosławiony On. Napisano tu: „Anioł Boga”, i napisano tam: „Anioł, ratujący mnie (ha-malah ha-goel oti המלאך הגואל אותי)”, i napisano: „I pojechał anioł Boga”, – jak na dobro, tak i na zło Bóg panuje (szalit שליט) nad niż (nad Ziemią Israela). Na dobro – dlatego że nie przekazana pod władzę reszty naznaczonych, i wszyscy mieszkańcy Ziemi powstydzą się czynów swoich. Na zło – żeby nie radowali się oni (naznaczeni) panować nią.

43. I jeżeli powiesz: przecież napisano:  „Ponieważ widziała – narody (goim גוים) weszły w święte miejsce”, i zniszczyły Świątynię, i jeżeliby nie ci panujący, nie zniszczyłyby Świątyni! Idź, patrz – napisano: „Ponieważ Ty uczyniłeś”, i napisano: „Uczynił Bóg to, co zamyślał (zamam זמם)”.

44. Idź, patrz. Napisano: „I zobaczył Bóg ziemię, i, zepsuta”. Zepsuta, rzecz jasna, jak powiedziano. Tak samo: „I zobaczył Bóg, działania ich, że odwrócili się od działań swoich złych”, – ponieważ wtedy Ziemia krzyczy do góry i wywyższa się na wywyższenie wyższe, i ozdabia twarz swoją (mekaszta anpaha מקשטא אנפהא), jak kobieta, która ozdabia się dla mężczyzny, tak Ziemia – ponieważ synów wyhodowała dla Króla.

45. A tu, ponieważ nie powróciło do Stwórcy pokolenie Potopu, co napisano? „I zobaczył Bóg ziemię, i zepsuta”. Jak kobieta, która zhańbiła się (istaawat אסתאבת), i przykryła twarz swoją od męża swego. I w czasie, kiedy powiększają się winy (howej חובי) synów ludzkich i otwarcie (czyli grzeszą otwarcie), ziemia czyni twarz swoją, jak u kobiety, która nie ma wstydu (kisufa כסופא) przed nikim, jak to, co napisano: „I ziemia zepsuła się (hanfa חנפה) pod siedzącymi na niej”, i dlatego: „I zobaczył, że zepsuła się”, rzecz jasna. Jaki sens? Ponieważ: „Zepsuło każde ciało drogę swoją na ziemi”.

46. Rabi Elazar poszedł do rabiego Josi, syna rabi Szymona, syna Lekunii, teścia swojego. Kiedy zobaczył go (rabi Szymon), stworzył mu pokrycia z dywanów na drewnianych kijach (be-matoj de-kulpa במטוי דקולפא), i siedli (czyli ustawili na podobieństwo Hupy – weselnego baldachimu). Powiedział mu teść jego: „Możliwe, słyszałeś od ojca swego o tym, co napisano: „Uczynił Bóg to, co zamyślał, rozciął słowo Swoje (bica imrato בצע אמרתו), które przekazywał od dni starożytnych (mimej kedem מימי קדם)”?”

47. Powiedział mu: „I, ustawili przyjaciele: „Rozciął Słowo Swoje”, – co rozciął ubrania (dosłowne tłumaczenie słowa „imra”) Swoje (porfira dilej פורפירא דיליה), „które przekazywał od dni starożytnych”, ponieważ obłóczenie to naznaczył od tych dni pierwszych, wyższych, i w dniu, kiedy została zniszczona Świątynia, rozciął ją (ubranie w hebrajskim rodzaju żeńskiego), ponieważ to obłóczenie – Chwała (jikara יקרא) Jego, i Ustawienie Jego, i rozciął ją”.

48. Powiedział mu: „Uczynił Bóg to, co zamyślał”. I że Król zamyśla zło dla synów Swoich do tego, jak zaczną grzeszyć?” Powiedział mu: „Jak król, u którego był pojemnik drogi (man jakar מאן יקר), i każdego dnia on bał się o niego, żeby się nie rozbił, i patrzył na niego, i był piękny w oczach jego. Jednego razu przyszedł syn jego i rozgniewał (argizארגיז) króla. Wziął król ten pojemnik drogi, i rozbił go. Jest to to, co napisano: „Uczynił Bóg to, co zamyślał”.

49. Idź, patrz. Od czasu, kiedy była zbudowana Świątynia, Święty, błogosławiony On, patrzył na nią, i była kochana (hawiw חביב) dla Niego bardzo, i bał się o (synów) Israela, że zgrzeszą, i zostanie zniszczona Świątynia, i tak, w każdym czasie, kiedy przychodził do Świątyni, ubierał to obłóczenie. Po tym, jak uczynili przewinienie i wywołali gniew Króla, została zniszczona Świątynia, i rozciął On to obłóczenie. Właśnie to, co napisano: „Uczynił Bóg to, co zamyślał”.

50. „Rozciął Słowo Swoje”. To „Słowo Jego” – na początku przebywało na głowie pana (emir אמיר), i było koroną dla głowy Jego, i – drzewo piękne przed Nim, i to – „od dni starożytnych”, rzecz jasna. A wtedy (kiedy została zniszczona Świątynia) wywołali smutek przed Nim – w domach zewnętrznych, rzecz jasna, i: „Aniołowie ich krzyczeli na zewnątrz (huca חוצה)”.

(fragment)