Leviticus II

1. A gdyby kto chciał przynieść ofiarę śniedną Wiekuistemu, – przednia mąka niechaj będzie ofiarą jego; i poleje ją oliwą, i nałoży na nią kadzidła, –
2. I przyniesie ją do synów Ahrona, kapłanów; a nabierze z niej tenże pełną garść swoję mąki i oliwy z wszystkiem kadzidłem jej, i puści z dymem kapłan, ten „znak przypomnienia”, na ofiarnicy: ogniowa to ofiara, woń przyjemna Wiekuistemu.
3. A pozostałe z owej ofiary śniednej będzie dla Ahrona i dla synów jego: świętem to świętości z ogniowych ofiar Wiekuistego.
4. A jeżeli przyniesiesz ofiarę śniedną z wypieczonego w piecu, będą to z przedniej mąki kołacze przaśne, zaczynione w oliwie, albo ołatki przaśne posmarowane oliwą.
5. Jeżeli zaś ofiarą śniedną z panwi ofiara twoja, – z mąki przedniej, zaczynionej w oliwie, przaśne niechaj będzie;
6. Rozdrobisz ją na kawałki i polejesz ją oliwą: ofiara to śniedna.
7. A jeżeli ofiarą śniedną z rądla ofiara twoja, – z mąki przedniej z oliwą przyrządzoną będzie.
8. I przyniesiesz ofiarę śniedną, z tych rzeczy przyrządzoną, Wiekuistemu; i przedstawią ją kapłanowi, a odniesie ją na ofiarnicę.
9. A zdjąwszy kapłan ze śniednej ofiary „znak przypomnienia”, puści ją z dymem na ofiarnicy: ogniowa to ofiara, woń przyjemna Wiekuistemu.
10. A pozostałe z ofiary śniednej będzie dla Ahrona i dla synów jego: świętem to świętości z ogniowych ofiar Wiekuistego.
11. Żadna ofiara śniedna, którą przynosić będziecie Wiekuistemu, niechaj przyrządzaną nie będzie z kiszonego, gdyż żadnego zakisu i żadnego miodu nie puścicie z dymem jako ofiarę ogniową Wiekuistemu.
12. W ofierze pierwocin przynosić to możecie Wiekuistemu, ale na ofiarnicę nie wejdą, jako woń przyjemna.
13. Wszelką też ofiarę twą śniedną solą posolisz; a nie pozbawisz soli przymierza Boga twojego, – śniednej ofiary twojej: przy każdej ofierze twojej zaofiarujesz sól.
14. A jeżeli przyniesiesz ofiarę z pierwocin Wiekuistemu, – kłosy suszone nad ogniem, krupę świeżą przyniesiesz w darze od pierwocin twoich.
15. I nalejesz na nią oliwy, i nałożysz na nią kadzidła: śniedna to ofiara.
16. I puści z dymem kapłan „znak przypomnienia” z krupy jej i z oliwy jej, ze wszystkiem kadzidłem jej: ogniowa to ofiara Wiekuistemu.