Numeri XV

1. I oświadczył Wiekuisty Mojżeszowi, i rzekł:
2. „Oświadcz synom Israela, a powiedz im: gdy przyjdziecie do ziemi pobytu waszego, którą oddam wam, –
3. A zechcecie spełnić ofiarę ogniową Wiekuistemu, całopalenie, albo ofiarę rzeźną, przeznaczając według ślubu bądź na dobrowolny dar, bądź na uroczystości wasze, aby uczynić woń przyjemną Wiekuistemu, – z rogacizny albo z trzód, –
4. Niechaj przyniesie przy tem składający ofiarę swoję Wiekuistemu, ofiarę śniedną, – przedniej mąki dziesiątą część efy, zaczynionej czwartą częścią hyna oliwy;
5. Wina zaś na zalewkę, – czwartą część hyna: tak przynosić masz zarówno przy całopaleniu, jak przy ofierze rzeźnej, do każdego jagnięcia.
6. Przy baranie też przyniesiesz ofiarę śniedną, – mąki przedniej dwie dziesiąte części efy, zaczynionej trzecią częścią hyna oliwy;
7. Wina też na zalewkę, – trzecią część hyna; przynosić to masz na woń przyjemną Wiekuistemu.
8. Jeżeli zaś cielca przyniesiesz na całopalenie, albo na ofiarę rzeźną, przeznaczając go na spełnienie ślubu, albo na ofiarę opłatną Wiekuistemu;
9. Przynosić tedy należy przy cielcu ofiarę śniedną, – mąki przedniej trzy dziesiąte części efy, zaczynionej połową hyna oliwy;
10. Wina też przynosić masz na zalewkę pół hyna; jako ofiarę ogniową, na woń przyjemną Wiekuistemu.
11. Tak czynić należy przy każdym wole, i przy każdym baranie, albo przy jagnięciu z owiec albo z kóz.
12. Według liczby ofiar składanych przez was uczynicie, przy każdej – stosownie do liczby ich;
13. Każdy krajowiec w ten sposób to uczyni, składając ofiarę ogniową, na woń przyjemną Wiekuistemu.
14. A gdy zamieszka przy was cudzoziemiec, albo ktobądź w pośród was, w pokoleniach waszych, a zechce spełnić ofiarę ogniową, na woń przyjemną Wiekuistemu: to jako wy czynicie, tak i on czynić będzie.
15. Wogóle – ustawa jedna dla was, i dla przybysza-cudzoziemca; ustawa to wieczna w pokoleniach waszych: jako wy, tak cudzoziemiec będzie przed obliczem Wiekuistego.
16. Zakon jeden, i prawo jedno będzie dla was, i dla cudzoziemca, przebywającego u was.”
17. I oświadczył Wiekuisty Mojżeszowi, i rzekł:
18. „Powiedz synom Israela, a objaśnij im: gdy wnijdziecie do ziemi, do której was prowadzę, –
19. A zaczniecie pożywać chleb tej ziemi, zbierać wam wtedy daninę Wiekuistemu;
20. Jako pierwocinę ciasta waszego zbierajcie kołacz na daninę; jako daninę z gumna, tak zbierajcie ją.
21. Z pierwociny ciasta waszego oddawajcie Wiekuistemu daninę w pokoleniach waszych.
22. A gdybyście zbłądzili, a nie spełnili której ze wszystkich przykazań tych, które wyrzekł Wiekuisty do Mojżesza, –
23. Z wszystkiego, co wam rozkazał Wiekuisty przez Mojżesza, od dnia, którego rozkazał wam Wiekuisty i nadal w pokoleniach waszych, –
24. To jeżeli z nieuwagi zboru popełniony był ten błąd, niechaj złoży cały zbór jednego cielca młodego na całopalenie, na woń przyjemną Wiekuistemu, wraz ze śniedną ofiarą jego i zalewką, podług przepisu, i kozła jednego na ofiarę zagrzeszną.
25. I rozgrzeszy kapłan cały zbór synów Israela, i odpuszczonem im będzie; bo to błąd był, a przynieśli oni ofiarę swoję ogniową Wiekuistemu, i ofiarę swą zagrzeszną przed Wiekuistego za błąd swój.
26. I odpuszczonym będzie całemu zborowi synów Israela, i cudzoziemcowi, który przebywa w pośród nich; gdyż popełnił to lud cały nierozmyślnie.
27. A jeżeliby kto sam tylko zgrzeszył nierozmyślnie, to niechaj złoży kozę roczną na ofiarę zagrzeszną;
28. I rozgrzeszy kapłan osobę, która błąd popełniła, grzesząc nierozmyślnie przed Wiekuistym, rozgrzeszając ją, aby odpuszczonem jej było.
29. Tak dla krajowca między synami Israela, jak i dla cudzoziemca, który przebywa w pośród nich – zakon jeden niechaj będzie u was dla popełniającego błąd nierozmyślnie.
30. Ale, jeżeliby popełnił kto cokolwiek ręką zuchwałą, bądź który z krajowców, bądź z cudzoziemców, -Wiekuistego on zelżył, – i wytrąconą będzie dusza ta z pośród ludu swojego.
31. Albowiem słowem Wiekuistego wzgardził, a przykazanie Jego naruszył: wytrąconą niechaj będzie dusza ta; wina jej na niej!”
32. Gdy przebywali synowie Israela na pustyni, napotkali człowieka zbierającego drwa w dzień Sabbatu.
33. I przywiedli go ci, którzy go napotkali, gdy zbierał drwa, do Mojżesza, i do Ahrona, i do całego zboru;
34. I oddali go pod straż, bo nie było wyjaśnionem, co czynić z nim.
35. I rzekł Wiekuisty do Mojżesza: „Na śmierć wydanym będzie ten człowiek; niechaj ukamionuje go kamieniami cały zbór po za obozem!”
36. I wyprowadził go cały zbór po za obóz, i ukamionowal go kamieniami, i umarł, jak rozkazał Wiekuisty Mojżeszowi.
37. I oświadczył Wiekuisty Mojżeszowi, i rzekł:
38. „Powiedz synom Israela, a poleć im, aby zrobili sobie strzępki na krajach szat swoich, w pokoleniach swych, a nadawali na te strzępki narożne nić z błękitu.
39. A niechaj będzie to dla was strzępkiem, abyście spoglądając nań wspominali na wszystkie przykazania Wiekuistego, i spełniali je, a nie unosili się za sercem waszem i za oczyma waszemi, za któremi się uganiacie;
40. Abyście pamiętali i spełniali wszystkie przykazania Moje, a byli świętymi Bogu waszemu.
41. Jam Wiekuisty, Bóg wasz, którym wywiódł was z ziemi Micraim, aby być wam Bogiem; Jam Wiekuisty, Bóg wasz!”