Numeri IX

  1. I oświadczył Wiekuisty Mojżeszowi na pustyni Synai, roku wtórego po wyjściu ich z ziemi Micraim, miesiąca pierwszego, i rzekł:
  2. „Niechaj spełnią synowie Israela ofiarę paschalną w oznaczonym czasie;
  3. Czternastego dnia miesiąca tego, ku wieczorowi, spełnicie ją w oznaczonym czasie; wedle wszystkich obrzędów i wedle wszystkich przepisów jej spełnicie ją”.
  4. Powiedział tedy Mojżesz synom Israela, aby spełnili ofiarę paschalną.
  5. I spełnili ofiarę paschalną pierwszego miesiąca, czternastego dnia miesiąca, ku wieczorowi, na pustyni Synai; zupełnie tak, jak rozkazał Wiekuisty Mojżeszowi, uczynili synowie Israela.
  6. Ale okazali się tacy, którzy się zanieczyścili byli przy zwłokach ludzkich – tak że nie mogli spełnić ofiary paschalnej dnia tego, – przystąpili tedy do Mojżesza i do Ahrona w tenże dzień,
  7. I rzekli ludzie ci do niego: „Myśmy zanieczyszczeni przy zwłokach ludzkich; czemu mamy być upośledzeni, abyśmy nie przynieśli ofiary Wiekuistego w oznaczonym czasie, wpośród synów Israela?”
  8. I odpowiedział im Mojżesz: „Postójcie, a usłyszę, co rozkaże Wiekuisty względem was”.
  9. I oświadczył Wiekuisty Mojżeszowi, i rzekł:
  10. „Powiedz synom Israela, a objaśnij im: jeżeliby się ktokolwiek zanieczyścił przy umarłym, albo będąc na drodze dalekiej, z was albo potomków waszych, chciałby spełnić ofiarę paschalną Wiekuistemu:
  11. Miesiąca drugiego, czternastego dnia, ku wieczorowi niechaj spełnią ją; z przaśnikami i gorzkiemi zioły niechaj spożyją ją.
  12. Nie zostawią z niej do rana, a kości nie złamią w niej, według wszystkich obrzędów ofiary paschalnej niechaj spełnią ją.
  13. Kto wszakże czystym jest i w drodze się nie znajduje, a zaniedba spełnić ofiarę paschalną, wytrąconą będzie dusza ta z pośród ludu swego; ponieważ ofiary Wiekuistego nie przyniósł w oznaczonym czasie, grzech swój poniesie.
  14. A jeśli zamieszka u was cudzoziemiec, a zechce spełnić ofiarę paschalną Wiekuistemu; według obrzędu i wedle przepisu paschalnego niechaj spełni ją; ustawa jedna niechaj będzie dla was, tak dla cudzoziemca, jak i dla krajowca”.
  15. W dzień tedy wystawienia przybytku okrył obłok przybytek nad namiotem świadectwa; a z wieczora bywało nad przybytkiem jakby widmo ognia aż do rana;
  16. Tak bywało ustawicznie, – obłok okrywał go, a widmo ognia nocą.
  17. A zaledwie wznosił się obłok z nad przybytku, śladem jego wyruszali synowie Israela; w miejscu zaś, gdzie stawał obłok, tam stawali obozem i synowie Israela.
  18. Wedle rozkazu Wiekuistego wyruszali synowie Israela, i wedle rozkazu też Wiekuistego stawali obozem; przez cały czas pozostawania obłoku nad przybytkiem, stawali i oni obozem;
  19. A choć zostawał obłok nad przybytkiem przez dłuższy czas, to jednak przestrzegali synowie Israela straży Wiekuistego, a nie wyruszali.
  20. Zdarzało się, że zostawał obłok przez dni kilka nad przybytkiem: oni wszakże wedle rozkazu Wiekuistego stawali obozem, i wedle rozkazu Wiekuistego wyruszali.
  21. Zdarzało się też, że zostawał obłok tylko od wieczora do rana, podnosił się zaś obłok nad ranem – a oni wyruszali; albo też, że zostawszy przez dzień i noc się podnosił obłok, – to i oni wyruszali,
  22. A jeżeli dwa dni, albo miesiąc, albo rok – dopóki był obłok nad przybytkiem, zostawając nad nim, stawali i synowie Israela obozem, i nie wyruszali; a dopiero, gdy się wznosił, wyruszali.
  23. Wedle rozkazu Wiekuistego stawali obozem, i wedle rozkazu Wiekuistego wyruszali, straży Wiekuistego przestrzegając, wedle rozkazu Wiekuistego przez Mojżesza.