Deuteronomium XXVI

1. I stanie się, gdy wnijdziesz do ziemi, którą Wieku­isty, Bóg twój, oddaje ci w udziale, abyś ją posiadł, i zamieszkasz w niej, –
2. Weźmiesz wtedy z pierwocin wszystkich płodów ziemi, które otrzymasz z ziemi twojej, którą Wiekuisty, Bóg twój, oddaje ci, i włożysz w kosz, i udasz się na miejsce, które wybierze Wiekuisty, Bóg twój, aby ustanowić imię Swoje tam;
3. I przyjdziesz do kapłana, który będzie podówczas, i powiesz mu: „oświadczam dzisiaj przed Wiekuistym, Bo­giem twoim, żem wszedł do ziemi, o której zaprzysiągł Wie­kuisty ojcom naszym, iż ją odda nam”.
4. Weźmie wtedy kapłan kosz z ręki twojej i postawi go przed ołtarzem Wiekuistego, Boga twojego.
5. I ozwiesz się, i powiesz przed Wiekuistym, Bogiem twoim: „Aramejczykiem tułającym się był praojciec mój, i zstąpił do Micraim, i przebywał tam z garstką małą, i wzrósł tam w naród wielki, potężny i liczny;
6. Lecz krzywdzili nas Micrejczycy, i gnębili nas, i na­kładali na nas roboty ciężkie;
7. I wołaliśmy do Wiekuistego, Boga ojców naszych, i usłyszał Wiekuisty głos nasz, i wejrzał na niedolę naszę, i na trudy nasze, i na ucisk nasz;
8. I wywiódł nas Wiekuisty z Micraim ręką potężną, i ramieniem podniesionem, i postrachem wielkim, i znamio­nami, i cudami;
9. A przywiódł nas na miejsce to, i oddał nam tę zie­mię, ziemię opływającą mlekiem i miodem;
10. Przeto, przyniosłem oto teraz pierwociny płodów ziemi, którą dałeś mi, Wiekuisty!” I postawisz to przed Wiekuistym, Bogiem twoim, i ukorzysz się przed Wieku­istym, Bogiem twoim.
11. I będziesz się weselił wszystkiem dobrem, które dał Wiekuisty, Bóg twój, tobie i domowi twojemu, – ty, i Le­wita, i cudzoziemiec, który wpośród ciebie.
12. A gdy ostatecznie oddzielisz wszystkie dziesięciny plonów twoich roku trzeciego, roku dziesięcin, a oddasz Le­wicie, cudzoziemcowi, sierocie i wdowie, aby jedli w bra­mach twoich, i nasycili się:
13. Wyrzekniesz wtedy przed Wiekuistym, Bogiem twoim: „Wyprzątnąłem poświęcone z domu, i oddałem je też Le­wicie i cudzoziemcowi, sierocie i wdowie, zupełnie według przykazania Twego, któreś mi przykazał; nie przekroczyłem nic z przykazań Twoich, anim zapomniał.
14. Nie pożywałem zeń w żałobie mojej, anim wyprzątnął go w nieczystości, anim oddawał zeń dla umarłego: słuchałem głosu Wiekuistego, Boga mojego, spełniłem wszystko, coś mi przykazał.
15. Wejrzyj z przybytku świętego Twojego, z nieba, a pobłogosław lud twój, Israel, i ziemię, którąś oddał nam, jakoś zaprzysiągł ojcom naszym, ziemię opływającą mle­kiem i miodem!”
16. Dnia dzisiejszego Wiekuisty, Bóg twój, przykazuje ci spełniać ustawy te i prawa: a tak przestrzegaj je ca­łem sercem twojem, i całą duszą twoją.
17. Wiekuistemu przyobiecałeś dzisiaj, że ci będzie Bo­giem, i że będziesz postępował drogami Jego, i przestrzegał ustaw Jego, i przykazań, i praw Jego, i słuchał głosu Jego;
18. Wiekuisty też przyobiecał ci dzisiaj, że mu będziesz ludem wyłącznym, jako powiedział tobie, jeżelibyś prze­strzegał wszystkich przykazań Jego;
19. I że cię postawi wyżej od wszystkich narodów, które stworzył, w chwale, sławie i blasku, i że będziesz ludem poświęconym Wiekuistemu, Bogu twojemu, jako wyrzekł.