Deuteronomium IV

1. Teraz tedy, Israelu, słuchaj ustaw i praw, których was nauczam, abyście je spełniali, abyście żyli, i poszli, i posiedli ziemię, którą Wiekuisty, Bóg ojców waszych, daje wam;
2. Nie dodawajcie do słowa, które ja wam poruczam, ani odejmujcie od niego, przestrzegając przykazań Wiekuistego, Boga waszego, które ja wam nakazuję.
3. Oczy wasze widziały, co uczynił Wiekuisty za Baal-Peora; gdyż każdego, który szedł za Baal-Perjrem, – wytępił go Wiekuisty, Bóg twój, z pośród ciebie;
4. Wy zaś, którzyście lgnęli do Wiekuistego, Boga waszego, żywiście wszyscy po dziś dzień!
5. Patrzcie! nauczałem was ustaw i praw, jako rozkazał mi Wiekuisty, Bóg mój, abyście postępowali podług tego na ziemi, do której wchodzicie, aby zawładnąć nią.
6. Przestrzegajcież ich tedy, a spełniajcie je; gdyż to mądrość wasza, i rozum wasz w oczach ludów, które usłyszawszy o wszystkich ustawach tych powiedzieć muszą: „zaprawdę, ludem mądrym i rozumnym jest naród ten wielki!”
7. I gdzież jeszcze naród wielki, któremuby Bóstwo było tak bliskiem jak Wiekuisty, Bóg nasz, – ilekroć go wzywamy?
8. Albo gdzież naród wielki, któryby miał ustawy i prawa tak sprawiedliwe, jak cały zakon ten, który ja przedstawiam wam dzisiaj?
9. Wszakże miej się na baczności, a strzeż duszy twej usilnie, byś nie zapominał rzeczy, które widziały oczy twoje, i aby nie odstępowały od serca twojego, po wszystkie dni żywota twego; a opowiadaj o nich synom twoim, i synom synów twoich;
10. O tym dniu, kiedyś stawał przed Wiekuistym, Bogiem twoim, przy Chorebie, gdy mówił Wiekuisty do mnie: „Zgromadź Mi lud, abym im obwieścił słowa Moje, z których się nauczą obawiać się Mnie po wszystkie dni, które żyć będą na ziemi, i których też synów swoich nauczać mają!”
11. Tedyście przystąpili i stanęli u stóp góry, a góra ona płonęła ogniem do wyżyn niebios, przy ciemności, chmurach i mgle.
12. I przemawiał Wiekuisty do was z pośród ognia; głos słów słyszeliście, aleście postaci żadnej nie widzieli, a jedynie głos!
13. I objawił On wam przymierze Swoje, które rozkazał wam spełniać, – dziesięć wyrzeczeń, i napisał je na dwu tablicach kamiennych;
14. Mnie zaś rozkazał Wiekuisty podówczas nauczać was ustaw i praw, abyście spełniali je na ziemi, do której idziecie, aby ją posiąść;
15. A tak strzeżcie się usilnie, gwoli duszom waszym! – Gdyż nie widzieliście żadnej postaci dnia, którego przemawiał Wiekuisty do was na Chorebie z pośród ognia!
16. Abyście się nie skazili, i nie czynili sobie rzeźby, obrazu jakiejkolwiek podobizny, w postaci mężczyzny albo niewiasty, –
17. W postaci jakiegokolwiek zwierzęcia, które na ziemi, w postaci jakiegokolwiek ptaka skrzydlatego, który lata pod niebem,
18. W postaci czegokolwiek pełzającego po ziemi, w postaci jakiejkolwiek ryby, która w wodach poniżej ziemi!
19. Albo żebyś podniósłszy oczy swe ku niebu, i widząc słońce i księżyc i gwiazdy, cały zastęp nieba, – dał się uwieść, abyś się im korzył i służył im, które to udzielił Wiekuisty, Bóg twój, wszystkim ludom pod całem niebem.
20. Ale was wziął Wiekuisty, i wywiódł was z topielni żelaza, z Micraim, abyście byli ludem Mu oddanym, jako dziś jesteście.
21. A Wiekuisty rozgniewał się na mnie dla spraw waszych, a przysiągł, że nie przejdę za Jarden, ani wnijdę do owej ziemi pięknej, którą Wiekuisty, Bóg twój, oddaje ci w posiadanie;
22. Gdyż ja umrę na ziemi tej; nie przejdę za Jarden; wy zaś przejdziecie i zawładniecie ową ziemią piękną.
23. Strzeżcie się, abyście nie zapomnieli przymierza Wiekuistego, Boga waszego, które zawarł z wami, a nie czynili sobie rzeźby, podobizny czegokolwiek, – jako zakazał ci Wiekuisty, Bóg twój!
24. Albowiem Wiekuisty, Bóg twój, – ogień trawiący, Bóg żarliwy!
25. Gdy rozrodzisz synów i wnuków, a usadowicie się na ziemi tej, ale skazicie się, i uczynicie sobie rzeźby, po-dobizny czegokolwiek, i uczynicie zło w oczach Wiekuistego, Boga waszego, aby Go rozjątrzyć, –
26. To świadczę się wam dzisiaj niebem i ziemią, że wyginiecie rychło z ziemi, do której idziecie przez Jarden, aby ją posiąść; nie pożyjecie długo na niej, lecz wytępieni będziecie;
27. I rozproszy was Wiekuisty między ludy, a zostanie was garstka nieliczna między narodami, do których zaprowadzi was Wiekuisty;
28. A będziecie tam służyli bóstwom, dziełu rąk ludzkich, drewnu i kamieniowi, które nie widzą, ani słyszą, ani jedzą, ani powonienia nie mają;
29. I poszukasz ztamtąd Wiekuistego, Boga twojego, i znajdziesz, gdy Go szukać będziesz całem sercem twojem, i całą duszą twoją;
30. W niedoli twojej, a gdy cię spotka to wszystko w następstwie czasów, – tedy zwrócisz się do Wiekuistego, Boga twojego, a usłuchasz głosu Jego.
31. Gdyż Bogiem miłosiernym, Wiekuisty, Bóg twój; nie opuści cię, ani cię zagubi, i nie zapomni przymierza ojców twoich, które im zaprzysiągł;
32. Bo chciej się zapytać u dni przeszłych, które były przed tobą, od dnia, którego stworzył Bóg człowieka na ziemi, i od krańca nieba do krańca nieba, – czy bywała kiedy rzecz tak wielka, albo czy słyszano o czemś podobnem?
33. Czy słyszał który lud głos Boga, przemawiającego z pośród ognia, jakoś ty słyszał, – a żywym pozostał?
34. Albo pokusiłże się który bóg przyjść, a wziąć sobie naród z pośród narodu próbami, znamionami, i cudami, i wojną, i ręką przemożną, i ramieniem wyciągniętem, i postrachami wielkimi, jak uczynił dla was Wiekuisty, Bóg wasz, w Micraim przed oczyma twemi?
35. Tobie to pokazano, abyś poznał, że Wiekuisty jest Bóg, a nikt prócz Niego!
36. Z nieba dał ci słyszeć głos Swój, aby cię napominać, a na ziemi ukazał ci ogień Swój wielki, a słowa Jego słyszałeś z pośród ognia;
37. A ponieważ umiłował ojców twoich, wybrał też i potomstwo ich po nich, i wywiódł cię obliczem Swojem, mocą Swą wielką z Micraim, –
38. Aby wypędzić narody większe i silniejsze od ciebie przed obliczem twojem; aby cię zaprowadzić i oddać ci ziemię ich w posiadanie, jako dziś widzisz.
39. Poznajże teraz, a weź to do serca twego, że Wiekuisty jest Bogiem, – na niebie, wysoko, i na ziemi, nisko, – niema innego!
40. A przestrzegaj ustaw Jego i przykazań Jego, które nakazuję ci dzisiaj, aby ci dobrze było, i synom twoim po tobie, abyś długo żył na ziemi, którą Wiekuisty, Bóg twój, oddaje ci na zawsze!”
41. Wtedy oddzielił Mojżesz trzy miasta po tej stronie Jardenu, ku wschodowi słońca, –
42. Aby uciekał tam zabójca, któryby zabił bliźniego swego nierozmyślnie, nie będąc nieprzyjacielem jego przedtem, aby schroniwszy się do jednego z tych miast życie zachował:
43. Becer na puszczy, na równinie, od Reubenidów, i Ramoth w Gilead od Gadydów, i Golan w Baszan od Menaszydów.
44. A oto zakon, który przedłożył Mojżesz synom Israela;
45. Te są świadectwa, ustawy i prawa, które wygłosił Mojżesz synom Israela, po wyjściu ich z Micraim, –
46. Z tej strony Jardenu, w nizinie, naprzeciw Beth-Peora, w ziemi Sychona, króla Emorei, który zasiadał w Cheszbonie, a którego poraził Mojżesz i synowie Israela, po wyjściu ich z Micraim, –
47. I zdobyli ziemię jego, i ziemię Oga, króla Baszanu, – dwu królów Emorejskich, która po tej stronie Jardenu, ku wschodowi słońca;
48. Od Aroer, co nad brzegiem potoku Arnon, aż do góry Syon, czyli Chermon;
49. I całą Arabę, z tej strony Jardenu, ku wschodowi, aż do morza Araby u stoków Pisgi.