Deuteronomium XVIII

1. Nie będą mieli kapłani, Lewici, całe pokolenie Lewi, części ani udziału przy Israelu: ofiarami ogniowemi Wieku­istego, i udziałem Jego żywić się będą.
2. Udziału zaś mieć nie będzie wpośród braci swoich: Wiekuisty udziałem jego, jako powiedział mu.
3. Oto zaś należność kapłanów od ludu: od zarzynają­cych ofiarę, – bądź wołu, bądź owcę, – oddawać należy kapłanowi łopatkę, żuchwę, i żołądek;
4. Pierwociny zboża twego, wina twego, i oliwy twojej, pierwociny też strzyży owiec twoich oddasz mu.
5. Gdyż jego wybrał Wiekuisty, Bóg twój, ze wszystkich pokoleń twoich, aby stał ku usłudze w imię Wiekuistego, – on, i synowie jego, po wszystkie czasy.
6. A gdy przyjść zechce Lewita z któregokolwiek miasta twojego z całego Israela, gdzie przemieszkuje, to niechaj przyjdzie podług pełnego pragnienia duszy swojej na to miejsce, które wybierze Wiekuisty, –
7. I będzie służył w imię Wiekuistego, Boga swojego, jak wszyscy bracia jego Lewici, stawający tam przed obliczem Wiekuistego.
8. Z równych części niechaj korzystają, oprócz tego coby sprzedał z ojcowizny.
9. Gdy wnijdziesz do ziemi, którą Wiekuisty, Bóg twój, odda tobie, nie ucz się wtedy czynić według ohyd narodów owych:
10. Niechaj nie znajduje się u ciebie – ani przeprowadza­jący syna swego albo córkę swoję przez ogień, ani wróżbita, ani wieszczbiarz, ani guślarz, ani czarodziej;
11. Ani zażegnywacz, ani wyzywający duchów, ani zna­chor, ani badający umarłych;
12. Gdyż obmierzłością dla Wiekuistego – każdy, który to czyni, i za obmierzłości tę Wiekuisty, Bóg twój, wypędza ich przed obliczem twojem.
13. Nieskazitelnym bądź przed Wiekuistym, Bogiem twoim!
14. Bo narody te, które wypędzasz, wieszczbiarzy i wróż­bitów słuchają, – tobie zaś nie takich przeznaczył Wieku­isty, Bóg twój!
15. Proroka z pośród ciebie, z braci twoich, jako mnie, ustanowi ci Wiekuisty, Bóg twój: jego słuchajcie!
16. Tak jakoś żądał od Wiekuistego, Boga twojego, przy Chorebie w dzień zgromadzenia, mówiąc: „niech więcej nie usłyszę głosu Wiekuistego, Boga mojego, i ognia tego wiel­kiego niech nie zobaczę więcej, bym nie umarł!”
17. Rzekł wtedy Wiekuisty do mnie: „pięknem to, co powiedzieli!”
18. Proroka ustanowię im z pośród braci ich, podobnego tobie, i włożę słowa Moje w usta jego, i będzie im mówił wszystko, cokolwiek mu rozkażę;
19. I stanie się, że ktokolwiek nie usłucha słów Moich, które wypowiadać będzie w imieniu Mojem, – Ja tego po­szukiwać będę na nim.
20. Wszakże prorok, któryby się poważył powiedzieć co­kolwiek w imieniu Mojem, czegom mu powiedzieć nie roz­kazał, albo któryby przemawiał w imieniu bogów cudzych, – niechaj umrze prorok taki!”
21. A gdybyś rzekł w sercu swojem: jakże nam poznać słowo, którego nie wypowiedział Wiekuisty? –
22. Cokolwiek by wyrzekł prorok w imię Wiekuistego, a nie stałoby się to słowo, ani spełniło się, – jest to słowo, którego nie wyrzekł Wiekuisty, rozmyślnie wyrzekł je prorok: nie trwóż się przed nim!