Deuteronomium VII

1. Gdy zaprowadzi cię Wiekuisty, Bóg twój, do ziemi, do której idziesz, abyś ją posiadł, i wyruguje narody liczne przed obliczem twojem: Chittejczyka, i Girgaszytę, i Emorejczyka, i Kanaanejczyka, i Peryzejczyka, i Chywitę, i Jebusytę, – siedm narodów większych i silniejszych od ciebie, –
2. A wyda je Wiekuisty, Bóg twój, tobie, że porazisz je: podaj je wtedy zaklęciu; nie zawieraj z niemi przymierza, ani oszczędzaj ich, –
3. I nie spowinowacaj się z niemi; córki twojej nie wydawaj za syna jego, i córki jego nie bierz dla syna twego;
4. Gdyżby odwiódł syna twego odemnie, a służyliby bogom cudzym, że wspłonąłby gniew Wiekuistego na was, a wytępiłby cię rychło;
5. Lecz tak postępujcie z nimi: ofiarnice ich zburzcie, a posągi ich pokruszcie, a gaje ich wyrąbcie, a bałwany ich popalcie ogniem.
6. Boś ty lud święty Wiekuistemu, Bogu twojemu; ciebie wybrał Wiekuisty, Bóg twój, abyś był ludem Jego wyłącznym, ze wszystkich ludów na powierzchni ziemi;
7. Nie przeto, żebyście liczniejsi byli, niż wszystkie ludy, polubił was Wiekuisty, i wybrał was, – wyście wszak najmniej liczni ze wszystkich ludów;
8. Lecz dla miłości Wiekuistego ku wam, i dla zachowania przysięgi, którą zaprzysiągł ojcom waszym, wywiódł was Wiekuisty ręką przemożną, i oswobodził cię z domu niewoli, z ręki Faraona, króla Micraim.
9. A tak wiedz, że Wiekuisty, Bóg twój, jedynie Bogiem jest, Bogiem rzetelnym, który zachowuje przymierze i łaskę miłującym Go i przestrzegającym przykazań Jego, – do tysiącznego pokolenia;
10. A odpłaca nienawidzącym Go – każdemu w obliczu jego, aby go zagubić; nie omieszka nienawidzącemu Go, w obliczu jego odpłaci mu.
11. I tak przestrzegaj zakonu, i ustaw, i praw, które przykazuję ci dzisiaj, abyś je spełniał.
12. I stanie się, za to, że słuchać będziecie praw tych strzegąc i spełniając je, – że ci wtedy dochowa Wiekuisty, Bóg twój, przymierza i łaski, które zaprzysiągł ojcom twoim;
13. I umiłuje cię, i pobłogosławi, i rozmnoży cię, i pobłogosławi owoc żywota twojego, i owoc ziemi twojej, zboże twoje i moszcz twój, i oliwę twoję, płód rogacizny twojej, i przychowek trzód twoich, na ziemi, którą zaprzysiągł ojcom twoim oddać tobie.
14. Błogosławionym będziesz nad wszystkie ludy; nie będzie u ciebie niepłodnego, ani niepłodnej, – nawet między bydłem twojem.
15. I oddali Wiekuisty od ciebie wszelką niemoc, i wszelkie choroby Micraimu dotkliwe, które znasz; nie dopuści ich na cię, lecz sprowadzi je na wszystkich nieprzyjaciół twoich;
16. I pochłoniesz wszystkie te ludy, które Wiekuisty, Bóg twój, poda tobie; nie użali się nad niemi oko twoje, abyś nie służył bogom ich: bo byłoby to zasadzką dla ciebie.
17. Gdybyś powiedział w sercu twojem: „liczniejsze są narody te odemnie, – jakże zdołam je wypędzić?”
18. Nie obawiaj się ich; – wspomnij na to, co uczynił Wiekuisty, Bóg twój, Faraonowi, i całemu Micraim;
19. Na owe doświadczenia wielkie, które widziały oczy twoje, i na znamiona i cuda, i rękę przemożną, i ramię podniesione, któremi cię wywiódł Wiekuisty, Bóg twój; – tak to uczyni Wiekuisty, Bóg twój, wszystkim ludom, których się obawiasz;
20. Szerszeni też naszle Wiekuisty, Bóg twój, na nie, aż wyginą pozostali i ukryci przed obliczem twojem;
21. Nie lękaj się ich; gdyż Wiekuisty, Bóg twój, wpośród ciebie, Bóg wielki i groźny!
22. I wyruguje Wiekuisty, Bóg twój, narody te przed tobą powoli; nie wytępisz ich szybko, by nie namnożyły się przeciw tobie zwierzęta dzikie.
23. I wyda je Wiekuisty, Bóg twój, tobie, i przerazi je przerażeniem wielkiem, aż wytępione będą.
24. I wyda królów ich w ręce twoje, i zgładzisz imię ich z pod nieba; nie ostoi się nikt przed tobą, póki nie wytę-pisz ich.
25. Posągi bóstw ich popalisz ogniem; nie pożądaj srebra i złota na nich, by je zabierać sobie: abyś się nie usidlił w niem; ponieważ ohydą to dla Wiekuistego, Boga twojego;
26. A nie wnoś ohydy w dom twój, abyś nie uległ zaklęciu, jak ono: brzydzić się tem będziesz, a pogardzać niem, bo zaklęte to!