
Należy wiedzieć, że świat Nekudim – jest to pierwszy korzeń, z którego wychodzą światy ABE’A, gdyż tu znajduje się korzeń połączenia miary rachamim i din, w postaci samego początku. I jest to „dziesięć wypowiedzi (maamarim), według których był stworzony świat”, co oznacza dziesięć kelim dla obłóczenia or elion. Jak wyjaśniliśmy wyżej w or pnimi i na początku cz.4. Jednak w trzech poprzednich parcufim świata A’K była wyłącznie jedna wypowiedź (maamar), co oznacza, że or elion obłaczało się wyłącznie w jedno kli, które nazywa się malchut, a dziewięć sfirot poprzedzających malchut było całkowicie wolnych od właściwości kli.
Dlatego należy dobrze zrozumieć rozwój pytań, które stawia Ari w tej części, jak również to, w jaki sposób one wychodzą i połączone są w postaci przyczyny i skutku z trzema poprzednimi parcufim. I na początku wyjaśnimy kolejność stworzenia tego parcufa Nekudim z jego wyższego parcufa, który nazywa się Sa’G de-A’K.
1) Wyjaśniliśmy, że główna przyczyna dla pojawienia nowego parcufa – jest to bitusz or makif i or pnimi. Gdyż ten masach i or hozer, który wznosi w rosz, przyciąga i obłacza or pnimi parcufa w guf od pe do tabura. W tej mierze, w której ono obłacza i przyciąga or pnimi, on odpycha od parcufa or makif, które odnosi się do parcufa. Jak to powiedziano wyżej (cz.4, rozdz.4 Or pnimi p.7). I ten bitusz or makif i or pnimi oczyszcza masach od jego awijuta, aż do jego wzniesienia w korzeń. Czyli oczyszcza go całkowicie od awijuta guf aż on zrówna się z malchut de-rosz tego parcufa, i to uważa się, że masach wzniósł się i włączył się w masach malchut de-rosz, w ziwug z dołu do góry odbywający się tam, on tworzy rosz i wtedy odnawia się masach de-guf z nowym awijutem, który wznosi nowy poziom dziesięciu sfirot w postaci rosz, toch, sof. I ten nowy poziom uważa się jako nowy parcuf i syn poprzedniego parcufa, w którym odbyło się usubtelnienie (izdahehut) i nowy ziwug, jak to opisano wyżej (cz.3, odp.210). I to światło nowego urodzonego parcufa – jest to część or makif wyższego parcufa. Gdyż or makif nie otwiera się w sposób inny, jak za pomocą stworzenia niższych parcufim i neszamot (dusz). Jak powiedzieli mędrcy: „Nie przyjdzie syn Dawida, dopóki wszystkie neszamot (duszy) nie włączą się w guf”. To oznacza całą mnogość neszamot (dusz) wchodzących w wyższy or makif. I jest to istota bitusz, or makif i or pnimi, gdyż jest to droga jego otwarcia, jak wyjaśniliśmy.
I widzimy, że masach de-guf, czyli masach de-tabur, jest to główny czyniący przy stworzeniu niższych, gdyż on wznosi się i włącza się w wyższy ziwug w rosz, i on wznosi reszimot dziesięciu sfirot, które pozostały po zniknięciu świateł wyższego guf do Stwórcy, czyli malchut de-rosz. Jak to dokładnie opisano w cz.3, w odpowiedzi 210. I sens tego jest w tym, że w duszy zawsze ukrycie i otwarcie jest jako jedno, i w każdym miejscu, w którym ty znajdziesz ukrycie, wiedz, że tam również jest miejsce otwarcia, i one połączone są razem jak knot i płomień w świeczce. I każde ukrycie jest to jedynie przygotowanie dla jego otwarcia w ten sposób, że jeżeliby nie to ukrycie, nie byłoby tam możliwości otwarcia, gdyż nie ma świeczka innej możliwości świecić, jak tylko za pomocą knota.
I jak wiadomo, że ten masach w taburze, przy jego pierwszym powstaniu, czyli w pierwszym parcufie de-A’K, był jedynym faktorem dla powstania ciemności i pustej przestrzeni w światach, i cała różnica między Ejn Sof, która wypełnia sobą całą realność, i parcufem A’K w tym, że jest to wyłącznie kaw dak, cienka linia światła, która pojawiła się z powodu tego masachu w taburze, który przeszkodził or elion i nie pozwolił jemu rozprzestrzenić się i wypełnić całą realność, jak ten pragnął, i uczynił sof i sijum dla or elion w kropce centralnej, i to wszystko dokładnie opisane jest w poprzednich częściach. I chociaż przeszkoda i bitusz z or elion czyni masach w malchut de-rosz, jednak wiadomo, że masach de-rosz nie zatrzymuje or elion inaczej jak „be koah”, w potencjale, gdyż również właściwość obłóczenia nie istnieje w rosz, i co więcej przeszkoda w obłóczeniu, a wszystko co jest zapisane w postaci koah, w potencjale, wychodzi i otwiera się w guf „be poal” w realizacji, i właściwość obłóczenia, która wyniknęła w or hozer de-rosz, czyli na dziewięć pierwszych sfirot, otwiera się w dziewięciu pierwszych sfirot de-guf, miejsce których nazywa się od pe do tabura, a zatrzymanie i odpychanie, które powstały w rosz, otwierają w malchut de-guf miejsce, które nazywa się od tabura do sijum raglin w ten sposób, że od siujum raglin i niżej powstaje całkowita ciemność, gdyż jest przerwany tam kaw światła, wychodzący z Ejn Sof. I wiadomo, że ta kropka sijuma znajduje się wtedy w kropce olam aZe (ten świat), czyli w całkowicie materialnym, jak napisano: „i stały nogi (raglin) na ar aZeitim (Oliwnej górze)”.
2) Zostało wyjaśnione, że każda bhina din istniejąca w realności jest włączona w masach de-tabur przy jego pierwszym wyniknięciu, czyli w pierwszym parcufie de-A’K, i dlatego tam odbywa się bitusz pomiędzy or makif i or pnimi, gdyż or pnimi, które obłóczyło się w Akudim tego parcufa, było bardzo małe w stosunku do or elion, które pozostało na zewnątrz, gdyż jest to całe poprzedzające światło, które wypełniało całą realność. Ono nazywa się or makif w stosunku do tego parcufa, i miejsce bitusz znajdowało się w masachu tabura, dlatego że jeżeliby nie ten masach, to or makif przychodziłoby w wewnętrzną część realności, jak i przedtem. I wywołałoby to zmniejszenie masachu i zniknięcie świateł Akudim pierwszego parcufa de-A’K, który nazywa się galgalta. I masach ze wszystkimi reszimot, które pozostały od dziesięciu sfirot, wzniosły się i włączyły w ziwug malchut de-rosz tego parcufa. Oprócz ostatniej bhiny, która nie pozostawia reszimo, jak wiadomo.
Ziwug odbywa się tam na reszimo najwyższej bhiny włączonej w masach, czyli na reszimo bhiny gimel, gdyż reszimo bhiny dalet zniknęło, dlatego że jest to ostatnia właściwość, i dlatego odbył się tam ziwug na bhinę gimel i wyszedł poziom hochma w siłę wzniesienia malchut w hotem, gdyż ona włączona jest w masach de-tabur, który składa się wyłącznie z bhiny gimel, jak wiadomo. Jak to opisano wyżej w części 3, odpowiedź 210. I tam wyjaśniliśmy, że po tym, jak staje się rozróżnialny awijut w reszimot masachu de-tabur, wynikających od awijut guf, one od razu opuszczają się z rosz w guf, a dokładnie w bhinę gimel de-guf, która nazywa się haze, i od haze i wyżej wychodzi na skutek ziwuga z or elion dziesięć sfirot de-rosz do pe wyższego parcufa, a od haze i niżej jest rozprzestrzenionych dziesięć sfirot toch i sof de-guf, które kończą się na miejscu tabura wyższego parcufa, gdyż nie mogą rozprzestrzenić się poniżej tabura z powodu braku bhiny dalet, a poniżej tabura – jest to miejsce bhiny dalet.
3) Widzimy, że masach de-tabur, który przeszkodził or makif pierwszego parcufa de-A’B i nie pozwolił jemu rozprzestrzenić się z dołu pod taburem z powodu bitusz, które or makif dokonuje z nim, stał się teraz przydatny, żeby przedłużyć i obłóczyć cały parcuf: rosz, toch i sof. Więc właśnie siła ukrycia obróciła się i stała się siłą otwarcia. I na tym proces jeszcze nie kończy się, lecz również i masach de-tabur drugiego parcufa de-A’K usubtelnia się siłą bitusz z or makif do tego poziomu, że wznosi się i włącza się w ziwug de-rosz tego parcufa, i on również odnawia się tam w nowej bhinie awijut, bhinie bet. Gdyż również i tu znika ostatnia bhina, czyli bhina gimel, i od niej nie pozostaje reszimo. I po tym, jak staje się rozróżnialny awijut guf w masachu, on opuszcza się na miejsce bhiny bet de-guf i jest to na poziomie haze jego wyższego parcufa, gdyż tabur parcufa A’B – jest to bhina gimel, dlatego że w drugim parcufie de-A’K nie ma bhiny dalet, i dlatego przyjmuje się haze, czyli jego bhinę bet. I dlatego opuszcza się nowy poziom, który był stworzony z niego, na miejsce jego haze. I od haze i wyżej wychodzi dziesięć sfirot de-rosz, a od haze i niżej – dziesięć sfirot de-guf: toch i sof. I ten parcuf – jest to trzeci parcuf de-A’K, który nazywa się Sa’G de-A’K. I ponownie odbywa się to samo, czyli siła ukrycia obraca się i staje się siłą otwarcia. Gdyż masach de-tabur, który przeszkadza or makif parcufa A’B i nie pozwolił jemu rozprzestrzenić się poniżej niego w żadnej ilości, teraz odnowił się i rozprzestrzenił się w cały parcuf rosz, toch i sof.
4) Jednak mówiąc o masachu de-tabur, nie mówi się wyłącznie o kropce tabura, a o wszystkich dziesięciu sfirot sijuma w nim, a kropka tabura – jest to wyłącznie siła sijuma dla keter, hochma i bina, i po niej są jeszcze dwie kropki: kropka jesod i kropka sijum raglin. I siła sijuma dla Z’A – jest w kropce jesod. A siła sijuma malchut – w kropce sijum raglin. I wszystkie one są włączone w masach de-tabur. I pamiętaj to. Dlatego że całe to miejsce, które nazywa się od tabura do sijum raglin, jest to wyłącznie jedna niższa sfira de-guf, która nazywa się malchut. Gdyż na nią było uczynione pierwsze skrócenie (C’A), i w niej jest realność masachu, który zatrzymuje i odpycha or elion od obłóczenia wewnątrz, i na skutek tego, że or elion zawiera dziesięć sfirot, więc i masach znajdujący się w tej malchut zawiera również dziesięć sił ukończenia dla tych dziesięciu sfirot. I przedłużenie tych dziesięciu sił ukończenia nazywa się od tabura i niżej. I z tego zrozum, że bitusz or makif i or pnimi rozszerza granice masachu de-tabur wyżej opisaną metodą. I wszystko to mówi się w stosunku do tego miejsca – od tabura i niżej.
5) Jednak zgodnie z tym trzeba zrozumieć to, o czym mówi się w wielu miejscach, że miejsce M’A i Bo’N jest od tabura i niżej w parcufie. I to, że pięć sfirot TaNHI’M parcufa – ich miejsce jest od tabura i niżej w każdym parcufie. A zgodnie z wyżej powiedzianym, tam jest wyłącznie jedna sfira – sfira malchut.
I rzecz w tym, jak wyjaśnia Ari w wielu miejscach, że nie ma malchut bez NeH’I, jak napisano: „Trzy stada owiec leżą tam”. Sens tego, jak było wyjaśnione wyżej (cz.5, or pnimi p.45) jest taki, że trzy sfiry: hod, jesod i malchut, one razem są rozprzestrzenieniem jednego kli malchut, czyli w samym kli malchut są trzy sfiry: hod, jesod i malchut. Wiadomo również, że w bhinie ahoraim uważane są necach i hod jako jedna sfira i one są wzajemnie włączone w siebie bez rozróżnienia pomiędzy nimi, jak to jest napisane w odpowiednim miejscu. I dlatego wszystkie te cztery sfiry NeHI’M uważane są wyłącznie za jedną sfirę malchut. Lecz kiedy do nich przychodzi światło od bhiny panim, to necach oddziela się od hod i staje się rozróżniana wielkość wyższości hod, i one są uważane za dwie oddzielne sfirot. I nawet wtedy, na skutek tego, że cztery sfiry jeden raz połączyły się, one więcej nie są dzielone z powrotem, a określa się, że necach zawiera cztery sfiry NeHI’M w postaci bhiny jamin, a hod zawiera cztery sfiry NeHI’M w postaci bhiny smol. Jak to jest opisane w odpowiednim miejscu. I widzimy, że w malchut ciągle są cztery sfiry: necach, hod, jesod i malchut. I dlatego wiedz, że bez względu na to, że w rzeczywistości całe to miejsce od tabura de-A’K i niżej, jest to tylko jedna sfira malchut, lecz są tam jednak cztery sfiry NeHI’M.
Pozostaje nam wyjaśnić odnośnie M’A i Bo’N, które ciągle znajdują się od tabura i niżej. I jest to zupełnie inny temat, gdyż mowa idzie nie odnośnie sfirot pięciu bhinot or jaszar, kiedy określa się to miejsce od tabura i niżej jak cztery sfiry NeHI’M, jak powiedziano wyżej. Lecz mówi się odnośnie wielkości miary poziomu pięciu parcufim: Galgalta, A’B, Sa’G, M’A i Bo’N. I wiedz, że od strony miary poziomu M’A i Bo’N, uważane są jako jeden poziom, wychodzący na ziwug de-akaa w masachu, awijut którego jest od bhiny alef, przedłużający poziom Z’A, jak wiadomo. I sens tego w tym, że są tu cztery rodzaje awijut w masachu, i na masach bhiny dalet wychodzi poziom keter, itd. I na masach bhiny alef – poziom Z’A, jednak na masach, który jest oczyszczony podobnie do bhiny keter, na który powinien wyjść poziom malchut, tam nie dokonuje się akaa (uderzenie) pomiędzy nim i or elion, żeby od niego mógł rozprzestrzenić się parcuf w postaci rosz, toch i sof, gdyż nie ma różnicy właściwości (szynuj cura) od or elion, i dlatego ziwug de-akaa działa wyłącznie do miary awijuta bhiny alef. Co więcej, nawet bhina alef uważa się za awijut bardzo słaby, i w masachu bhiny alef ziwug de-akaa nazywa się istaklut dak (słabe spostrzeganie). I od niego nie ma rozprzestrzenienia parcufa w postaci rosz, toch i sof (jak powiedziano wyżej w słowach Ari, cz.3, rozdz.11, p.6, patrz tam również or pnimi). I to, że parcuf M’A i Bo’N wyszedł na masach bhiny alef – odbyło się to wyłącznie na skutek szczególnego naprawienia, czyli za pośrednictwem wzniesienia niższej hej w ejnaim, tak, że tam połączyły się dwie litery hej razem: pierwsza hej i ostatnia hej, jak to pisze Ari (p.44). I połączenie tego awijuta z bhiną alef wywołało ziwug de-akaa wystarczający dla wyjścia parcufa: rosz, toch, sof, który nazywa się M’A i Bo’N. Jednak bez połączenia z ostatnią hej i bhina alef również nie jest przydatna dla ziwuga wystarczającego dla wyjścia parcufa.
6) I tak wyjaśniliśmy, że głównym faktorem dla wyjścia poziomu bhiny alef, który nazywa się M’A i Bo’N, jest ostatnia hej, czyli malchut de-A’K, i wychodzi, że dwa parcufim odnoszą się do ostatniej hej, będącej bhiną dalet:
Widzimy, że za pośrednictwem uderzenia or makif i or pnimi siła skrócenia, która jest w masachu de-tabur parcufa Galgalta, zwiększa się, jak opisano wyżej w p.4. Gdyż po tym, jak odbyło się usubtelnienie bhiny gimel, z niego rozprzestrzeniły się rosz, toch, sof drugiego parcufa de-A’K, który nazywa się A’B. Po tym, jak odbyło się usubtelnienie bhiny bet, z niego rozprzestrzenia się trzeci parcuf, który nazywa się parcuf Sa’G, w postaci rosz, toch, sof. A po tym, jak odbyło się usubtelnienie bhiny alef, z niego rozprzestrzenia się parcuf Nekudim, który nazywa się M’A i Bo’N de-A’K.
7) Jednak należy wyjaśnić: po tym, jak odbyło się usubtelnienie masachu bhiny alef, czyli na miarę awijutu, który jest w kli de-hochma, jak wiadomo, jak można wyobrazić sobie jeszcze, że tu będzie wzajemne oddziaływanie z bhiną dalet na miarę jej awijutu i za pośrednictwem ich dwóch wyjdzie poziom M’A i Bo’N? I jeszcze, jeżeli w rzeczywistości tu połączyła się bhina dalet z bhiną alef, to powinien był wyjść na ten ziwug parcuf na poziomie keter, podobny do parcufa Galgalta de-A’K, dlaczego wyszedł wyłącznie poziom Z’A, czyli bhina alef, a nie bhina dalet?
I rzecz w tym, że, jak wiadomo, pojęcie usubtelnienia nie działa w kelim. I dlatego bez względu na to, że wyniknęło usubtelnienie masachu bhiny dalet, który był wykorzystany w parcufie Galgalta de-A’K, kiedy był stworzony parcuf A’B, lecz przy tym w samych kelim nie wyniknęła na skutek tego żadna zmiana, i awijut bhiny dalet pozostał w nich jak i na początku, do zmniejszenia masachu. Lecz nie przejawiło się z nich żadne działanie po tym, jak światło zniknęło z nich, czyli kli bez światła – jak guf bez duszy. I dlatego, po tym jak nekudot parcufa Sa’G rozprzestrzeniły się i zaczęły świecić od tabura do sijum raglin parcufa Galgalta de-A’K, jak to dokładnie opisano wyżej w cz.6, or pnimi p.1, to z powodu tego świecenia w Sa’G powrócił awijut bhiny dalet, będącej w kelim od tabura de-A’K i niżej, i ożył jak na początku. I wtedy wymieszał się awijut bhiny dalet, będący w kelim od tabura de-A’K i niżej, z masachem w kelim nekudot de-Sa’G, gdyż podczas wzniesienia masachu do Stwórcy on włącza w siebie wszystkie reszimot tych sfirot, z których zniknęło światło, jak to opisano wyżej (cz.4, rozdz.4, or pnimi p.50). I dlatego podobnie do tego, jak on włącza reszimot sfirot de-Sa’G, będących bhiną bet, on włącza również reszimot z kelim od tabura i niżej, będących bhiną dalet, i wznosi te dwie bhiny razem do Stwórcy, czyli do malchut de-rosz Sa’G, jak wiadomo.
I jak wiadomo, ten masach składa się wyłącznie z awijut bhiny alef, gdyż bhina bet – jest to ostatnia bhina, która nie pozostawiła po sobie reszimot, a wyłącznie właściwość obłóczenia, i masach w ten sposób składa się z dwóch reszimot, które pozostały po zniknięciu świateł ze sfirot de-Sa’G, a mianowicie: bhina bet de-itlabszut i bhina alef przedłużenia, które nazywane są zahar i nekewa. I dlatego również malchut de-rosz wzniosła się w bhinę alef de-rosz, czyli na miarę awijuta, który jest w reszimo pozostałym w masachu i będącym bhiną alef. Jak pisze Ari wyżej w stosunku do parcufa A’B (cz.5 w końcu p.6, i w or pnimi p.5). Jednak reszimo bhiny dalet również jest włączone w masach, który pozostał w kelim znajdujących się poniżej tabura Galgalta de-A’K po zniknięciu z nich nekudot de-Sa’G, jak to było opisane wyżej. I ponieważ główna część masachu – jest to bhina alef, a bhina dalet – tylko dodatek do niego i nie jest jego główną właściwością, ona dlatego przedłuża się z razem nim do nikwej ejnaim, czyli do bhiny alef de-rosz. I dlatego nie odbywa się ziwug na awijut bhiny dalet, przedłużający poziom keter, a wyłącznie na bhinę alef – przedłużający poziom Z’A.
8) Z tego wszystkiego, co wyjaśniliśmy do tej pory, zrozum, że główna część wszystkich naprawień zależy od M’A i Bo’N, które znajdują się od tabura i niżej w każdym parcufie, gdyż tam jest miejsce din i hisaronu w każdym parcufie, i tak samo jak jest pod taburem w pierwszym parcufie A’K (p.1 i p.2), tak i we wszystkich parcufim do sof świata Asia. I każdy niższy parcuf przychodzi tylko dlatego, żeby napełnić i dopełnić to miejsce hisaronu w wyższym parcufie z powodu siły odpychania i zatrzymywania, która jest w masachu w tym taburze na or elion, i jak opisano wyżej, każdy niższy otwiera część świecenia, które odepchnął masach w taburze wyższego. I w ten sposób im większa ilość parcufim i neszamot, tym więcej rozszerza się granica z dołu pod taburem i staje się przydatny dla otrzymania or elion, aż do otwarcia or makif, które nazywa się or makif de-Ejn Sof, i wtedy następuje końcowe naprawienie. I dlatego główna część wszystkich naprawień zależy wyłącznie od parcufim M’A i Bo’N, które znajdują się od tabura i niżej. I zapamiętaj to, gdyż jest to bazowa informacja w całym ciągu tej mądrości.
I świat Nekudim, który Ari opisuje tu, jest to pierwszy M’A i Bo’N, który otworzył się w światach, i on nazywa się tylko imieniem Bo’N, gdyż z niego w światy ABE’A trafia tylko bhina nekewa, która nazywa się Bo’N. Gdyż zahar, który przedłuża mohin, czyli Ga’R, nazywa się M’A, a nekewa otrzymująca mohin nazywa się Bo’N.
9) I teraz przejdziemy do istoty słów Ari, i na początku wyjaśnimy pojęcie kelim parcufa Nekudim. Ari mówi wyżej (cz.6, p.19), że kelim wyszły za pośrednictwem istaklut ejnaim w AHa’P, i należy zrozumieć, dlaczego różni się wyjście kelim w Nekudim od reszty parcufim. Jak wiadomo, malchut de-rosz rozprzestrzenia się od niej i niżej w dziesięć kelim z góry w dół w całej tej ilości, którą jej or hozer obłóczyło dziesięć sfirot de-rosz. Dlatego i tu również malchut de-ejnaim powinna była rozprzestrzenić się w postaci kelim z nikwej ejnaim i niżej, w tej mierze, którą obłóczyła od nikwej ejnaim i wyżej. I dlatego istaklut powinien był być w nikwej ejnaim, a nie w AHa’P.
Lecz jest to bardzo głęboki temat, gdyż wyjaśniliśmy wyżej w p.7, że chociaż niższa hej, czyli bhina dalet, wzniosła się w nikwej ejnaim, czyli w bhinę alef, lecz jednak ziwug odbył się nie na bhinę dalet, a na reszimo bhiny bet de-itlabszut, która nazywa się ozen, będącej bhiną zahar, i na reszimo bhiny alef przedłużenia, które nazywa się hotem pe. Jak to jest opisane wyżej (w or pnimi p.44). Na skutek tego wychodzi, że w kelim de-Nekudim nie ma nic od niższej hej, czyli od bhiny dalet, gdyż niższa hej pozostała w nikwej ejnaim i nie przedłużyła się w dół.
I nie należy trudzić się pytaniem, w jaki sposób podzieliły się również i Ga’R de-Nekudim na dwie rosz: na galgalta ejnaim, czyli keter i na AHa’P, czyli hochma i bina, i niższa hej znajduje się w ejnaim, a jud-hej-waw w AHa’P. Jednak należy rozumieć, że po tym, jak reszimot, które wzniosły się dla ziwuga w nikwej ejnaim de-rosz Sa’G, włączyły się w ziwug rosz, i w nich odnowił się awijut, to one od razu opuściły się stąd na miejsce odpowiadające im w guf, czyli w tabur, i ponownie opuszcza się or elion do masachu i jego reszimot dla ziwug de-akaa, i wyprowadza od tabura i wyżej dziesięć sfirot de-rosz, a od tabura i niżej dziesięć sfirot de-guf, jak i we wszystkich parcufim. I dlatego niższa hej ponownie jest włączona w masach w miejscu tabura, i dlatego ponownie AHa’P opuściły się na zewnątrz, jak w rosz, i w ten sam sposób w Ga’R de-Nekudim, po tym jak one są podzielone na G’E i AHa’P, ponownie niższa hej znajduje się w ejnaim. Lecz od ejnaim i niżej, niższa hej nie rozprzestrzenia się zupełnie, gdyż istaklut, czyli ziwug, odbywa się nie w bhinie dalet, czyli w niższej hej, a w bhinie bet i bhinie alef, czyli AHa’P. Wyjaśniliśmy w ten sposób, że kelim de-Nekudim – są tylko z bhiny bet i bhiny alef, i w nich zupełnie nie ma bhiny dalet, chociaż malchut de-rosz zawiera niższą hej, jak wyjaśniliśmy wcześniej.
I zgodnie z tym zrozum temat połączenia miary rachamim i din, które są połączeniem dwóch hej: pierwszej hej i niższej hej. To połączenie pozostaje na stałe i znajduje się w nikwej ejnaim, a nie w AHa’P, które wyszły na zewnątrz, gdyż w AHa’P, które wyszły na zewnątrz, jest wyłącznie bhina waw, która jest tylko masachem pierwszej hej, gdyż niższa hej nie przedłużyła się do nich z nikwej ejnaim, jak powiedziano wyżej. I zrozum to.
I zgodnie z tym zrozum temat dwóch rodzajów NeH’I, które świeciły w hochma i bina de-Nekudim, a mianowicie: NeH’I de-keter (jak pisze Ari w „Ec Haim”, szaar 9, rozdz.1 i szaar 11, rozdz.8; będzie to obejrzane w cz.7), i NeH’I de-A’K (jak opisano wyżej w cz.6, p.16), czyli jesod de-A’K. Jak również temat wyższej sfiry daat, znajdującej się w Ga’R de-Nekudim (jak opisano wyżej w rozdz.6, p.26). I temat niższej daat, która jest rosz siedmiu niższych sfirot i pierwszym melechem de-Nekudim. Jest to opisane dalej w cz.7.
10) I żeby zrozumieć to, powinniśmy znać główne bazowe pojęcia w stosunku do wyjścia siedmiu niższych sfirot (Za’T) w siłę przyłączenia niższej hej do nikwej ejnaim. I wiedz, że niższa hej czyni cztery kroki, zanim przychodzi na swoje miejsce w Za’T de-Nekudim. Gdyż na początku ona przychodzi w nikwej ejnaim w postaci holam, czyli po jej opuszczeniu z jej włączenia w rosz de-Sa’G na miejsce w tabur de-A’K, i tam odbywa się pierwszy istaklut na jej podwójny masach, i wychodzi dziesięć sfirot od tabura i wyżej do haze, który nazywa się rosz alef lub ISZSu’T, i w tym miejscu określa się niższą hej, znajdującą się w masachu, jako holam znajdującą się nad literami jud-hej-waw, nazywającymi się Ga’R de-Nekudim. I jest to pierwszy krok. I następnie rozprzestrzeniła się od tabura i w dół w postaci guf od zewnętrznego AHa’P na zewnątrz od rosz. I te AHa’P – jest to Ga’R de-Nekudim. I wiadomo, że one określane są również jako rosz w stosunku do nich samych, w dziesięć pełnych sfirot, które również podzielone są na G’E i AHa’P, jak powiedziano wyżej (w cz.6, p.48), w ten sposób, że G’E – jest to keter de-Nekudim, a AHa’P – jest to hochma i bina de-Nekudim. I ponownie przychodzi niższa hej w nikwej ejnaim, czyli w masach kli keter, który nazywa się jesod de-keter lub NeH’I de-keter, gdyż miejsce ziwuga nazywa się jesod lub NeH’I. I tu niższa hej nazywa się „kropka kamac”: jest to rakia i nicuc, lub kaw i kropka pod nim. I jest to drugi krok.
I tu jest główne rozróżnienie, że niższa hej znajduje się z góry w ejnaim, a „jud-hej-waw” z dołu w AHa’P. I to pokazuje, że w tym AHa’P zupełnie nie ma niższej hej przyłączonej do nikwej ejnaim, ponieważ ziwug lub istaklut odbywa się tylko w AHa’P, które są tylko pierwszą hej. W ten sposób tylko jeden keter ma w sobie niższą hej, a hochma i bina są wolne od niższej hej.
11) I różnica pomiędzy bhiną holam i bhiną kamac jest w tym, że kropka holam, czyli niższa hej wchodząca w masach rosz alef, co znajduje się na miejscu tabura, pozostaje tam na stałe i nie porusza się stąd, na skutek tego, że rosz alef w ogóle nie jest rozpatrywana jako odnosząca się do Nekudim (jak powiedziano wyżej cz.6, or pnimi p.20). Lecz w kropce kamac, która jest niższą hej wchodzącą w keter de-Nekudim, działają wzniesienia i opuszczenia, gdyż w momencie ziwuga A’B-Sa’G ta niższa hej opuszcza się z nikwej ejnaim na miejsce pe, czyli w dół pod litery jud-hej-waw, i wtedy powraca hochma i bina de-Nekudim w stan rosz, ponieważ te hochma i bina de-Nekudim nie są wypychane z rosz w stan guf, a z powodu niższej hej, która przychodzi w nikwej ejnaim, czyli w NeH’I de-keter, i znajduje się tam w postaci holam z góry nad literami jud-hej-waw, i dlatego wychodzą litery jud-hej-waw, czyli hochma i bina de-Nekudim w bhinę guf. Lecz teraz, kiedy niższa hej opuściła się stąd w dół, pod litery jud-hej-waw, czyli w postaci kropki kamac, która powinna znajdować się z dołu pod literami, ponownie powraca hochma i bina, i łączy się w keter w stanie rosz.
I to nazywa się, że necach, hod i jesod de-keter obłaczane są wewnątrz hochma, i bina staje się dla nich mohin, czyli powracają je w bhinę Ga’R i rosz. Gdyż w momencie kiedy NeH’I de-keter były z góry nad nimi, to je wypchnęły z bhiny rosz w bhinę guf, jednak teraz, kiedy NeH’I de-keter przyłączyły się i niższa hej w nich opuściła się w dół pod ich litery, one ponownie powróciły w stan Ga’R. I dlatego to nazywa się obłóczeniem w mohin. I jest to trzeci krok niższej hej, gdyż ona opuściła się w dół pod litery.
12) I z tego zrozum, co opisane jest wyżej w słowach Ari, że jesod wyższego – jest to daat niższego, i tu znajduje się korzeń tego. Gdyż w momencie kiedy NeH’I de-keter znajdują się wyżej niż hochma i bina (Hu’B), za przykładem holam, który znajduje się nad literami, to te jud-hej-waw de-Hu’B uważane są jako HaGa’T, czyli guf, i jud – jest to hesed, hej – jest to gwura, waw – jest to tiferet. Jednak po tym, jak NeH’I de-keter rozszerzyły się i obłóczyły się w Hu’B w postaci kamac pod literami jud-hej-waw, i hochma i bina powróciły na skutek tego w rosz, to teraz jud-hej-waw stają się hochmą, biną, daat (HaBa’D) w rosz. Jud staje się hochmą, hej – biną, waw – daat. I dlatego uważa się, że necach de-keter wznosi hesed de-Hu’B w hochmę za pośrednictwem obłóczenia w nią, i hod de-keter wznosi gwurę na poziom bina, a jesod de-keter wznosi tiferet de-Hu’B na poziom daat. Widzimy, że za pośrednictwem obłóczenia jesod de-keter w tiferet de-Hu’B, tiferet staje się sfirą daat. I to jest to, co powiedziano, że jesod wyższego staje się daat za pośrednictwem obłóczenia w niższego, jak wyjaśniliśmy.
I należy wiedzieć, że są dwa rodzaje daat: wyższy daat i niższy daat. Gdyż tiferet de-Hu’B, który staje się teraz daat de-Hu’B, nazywa się wyższy daat dlatego, że w tych kelim de-Hu’B zupełnie nie ma niższej hej, a wyłącznie jedna, pierwsza hej (jak powiedziano w p.9). I dlatego w nim nie ma żadnego odniesienia do Zo’N, które zawiera niższą hej (jak powiedziano w p.6). I wiedz, że ten daat, który świeci w kelim, w których jest włączenie niższa hej, nazywa się niższy daat.
13) Wyjaśniliśmy, że ziwug i obłóczenie NeH’I de-keter w Hu’B de-Nekudim sprzyja tylko hochmie i binie, gdyż powraca je w stan rosz. Jednak w Za’T de-Nekudim te Ga’R nie świecą w ogóle, z powodu niższej hej znajdującej się w pe de-Nekudim, dlatego że te Ga’R nie mogą jej świecić, gdyż zupełnie nie zawierają jej. I dlatego potrzebują drugiego ziwuga, żeby Ga’R mogły świecić dla Za’T. I ten ziwug NeH’I de-A’K jest dla Hu’B de-Nekudim, i z tego ziwuga wychodzą Za’T z niższym daat, jak było wyjaśnione wyżej.
I na początku trzeba zrozumieć jak można najgłębiej NeH’I de-A’K. Jak wiadomo, te NeH’I – jest to korzeń całego tego połączenia dwóch liter hej i ich wzniesienia w nikwej ejnaim. Gdyż na początku Sa’G rozprzestrzenił się do sijum raglin A’K i obłóczył się w NeH’I wewnętrznego A’K, czyli pierwszego parcufa de-A’K. I wtedy wymieszało się światło Sa’G, czyli bhina bet, z bhiną dalet, znajdującą się w NeH’I wewnętrznego de-A’K, i dlatego po usubtelnieniu masachu, kiedy on wzniósł się w rosz de-Sa’G, żeby odnowić się w nowym ziwugu, z nim razem wzniosło się również reszimo bhiny dalet, włączone w niego. I za pośrednictwem tego wzniosła się niższa hej, będąca bhiną dalet, w nikwej ejnaim (jak powiedziano wyżej w cz.6, or pnimi p.6), i to wzniesienie nazywa się cimcum NeH’I de-A’K. I ziwug, który wyniknął w nikwej ejnaim, wyprowadza binę i Zo’N całego poziomu na zewnątrz, i AHa’P de-rosz staje się guf i HaGa’T, a bina i Zo’N de-guf stają się NeH’I, a bina i Zo’N de-NeH’I całkowicie wychodzą na zewnątrz z parcufa, w oddział BE’A. I dlatego parcuf Sa’G de-A’K kończy się w miejscu tabura de-A’K, i pod nim wynika parsa. (Jest to dokładnie opisane wyżej cz.6, or pnimi p.6 i 7).
14) I należy dobrze zrozumieć to, co Ari pisze wyżej (cz.6, p.12 i 13), że cimcum i parsa – są to dwa oddzielne pojęcia, gdyż cimcum NeH’I de-A’K odbył się z tego powodu, żeby zmniejszyć światło dla potrzeb świata Nekudim, a ustawienie parsy nie dla samego świata Nekudim, będącego światem Acilut, a dla potrzeb świata Bria znajdującego się pod nim. Wyjaśnienie. Tu wyniknęły początek i korzeń dla trzech światów: Bria, Jecira, Asia, które nazywane są oddzielnymi światami, i to wyniknęło za pośrednictwem skrócenia NeH’I de-A’K, kiedy wzniosły się reszimot od dwóch liter hej: pierwszej hej i niższej hej, które połączyły się z NeH’I de-A’K i wzniosły się w nikwej ejnaim. I z tego ziwuga wyszła główna część (ecem) dziesięciu sfirot de-Nekudim w postaci: niższa hej – w ejnaim, a jud-hej-waw – w AHa’P. I wiadomo, i reszimot de-Zo’N, które przyszły z NeH’I de-A’K, również powróciły na swoje miejsce z dołu pod taburem, za przykładem Ga’R de-Nekudim, czyli również drogą podziału poziomu, kiedy bina i Zo’N wychodzą poza poziom. Widzimy, że to światło de-Zo’N, które powróciło na swoje miejsce po ziwugu w nikwej ejnaim w rosz de-Sa’G, nie wypełniło wszystkich dziesięciu sfirot od tabura i niżej w wewnętrznym A’K, a wyłącznie keter i hochmę w nim, a jego bina, Z’A i malchut całkowicie wyszły poza Acilut i stworzyły trzy światy: Bria, Jecira, Asia. I wszystko to wyniknęło za pośrednictwem skrócenia NeH’I de-A’K, jak było wyjaśnione.
Lecz parsa jest to szczególne naprawienie dla potrzeb Bria, czyli dla potrzeb trzech oddzielnych światów BE’A, które oddzieliły się od świata Acilut na skutek podziału poziomu, lecz nazywane są wszystkie razem imieniem bina, czyli światem Bria, gdyż jest to wyższa sfira. I jest to pojęcie naprawienia – rzecz bardzo głęboka, gdyż w rzeczywistości parsa jest to podział poziomu w nikwej ejnaim, wychodząca z cimcum NeH’I, lecz jest w niej właściwość „wchłania z góry i przekazuje w dół”, jak powiedziano u Ari (cz.6, p.9) z odwołaniem do Zoharu. To oznacza, że w niej jest wzniesienie i są upadki, czyli z jednej strony jest to rakia (nieboskłon), oddzielająca wyższe wody zaharim (męskie) od niższych wód nekewot (żeńskie). Czyli z powodu podziału poziomu, wyprowadzającego binę i Zo’N na zewnątrz, stają się keter i hochma wyższymi wodami poziomu zaharim, a bina i Zo’N są oddzielone i wychodzą na zewnątrz w postaci niższych wód nekewot. I dlatego parsa nazywa się dzielącym nieboskłonem. Z drugiej strony w niej jest właściwość: „wchłania z góry i przekazuje w dół”. Czyli za pośrednictwem wyższego ziwuga A’B-Sa’G opuszcza się niższa hej z ejnaim na miejsce pe de-rosz, i wtedy zostaje przebita parsa, czyli zostaje anulowane oddzielenie keteru i hochmy od biny i Zo’N, gdyż one powracają na swój poziom, jak na początku (jest to opisane wyżej w or pnimi p.12).
15) I to, że naprawienie w postaci powrócenia biny i Zo’N na poziom nazywa się wyłącznie imieniem parsa, i niby wszystko to wyniknęło na skutek ziwuga A’B-Sa’G, i czym pomogła parsa temu do takiego stopnia, że to naprawienie jest nazwane jej imieniem? Rzecz w tym, że wszystko to, co wychodzi od początku stworzenia, nie otrzymuje później żadnych zmian. Dlatego po tym jak niższa hej przyszła jeden raz w nikwej ejnaim, ona więcej nie opuszcza się stąd nigdy. I dlatego dla wzniesienia i opuszczenia niższej hej w nikwej ejnaim stworzona jest rosz bet, otrzymująca od rosz alef, i niższa hej w nikwej ejnaim rosz bet znajduje się w stanie wzniesienia i opuszczenia, i ten podział w nikwej ejnaim rosz bet pomiędzy keterem i hochmą w nim, a jego biną i Zo’N, nazywa się ustawieniem parsy, która znajduje się w stanie wzniesienia i opuszczenia. I dlatego powrót BE’A w Acilut nazywa się imieniem parsa. Gdyż tylko ona ustawia w ten sposób, żeby niższa hej opuściła się na swoje miejsce w Asia, i powróciła bina i Zo’N, które wyszły ze wszystkich poziomów. Jednak podział, który odbył się w nikwej ejnaim, rosz alef, który nazywa się ISZSu’T, nie zostaje anulowany nigdy w stosunku do biny i Zo’N, które wyszły z niej. Dlatego że tam to określa się jako początek stworzenia, które nie otrzymuje zmian. I oprócz powiedzianego, jest również szczególne naprawienie w parsie, polegające na tym, że ona chowa i ukrywa siłę niższej hej, znajdującej się w nikwej ejnaim rosz alef, żeby ona nie wpływała z dołu, podczas kiedy AHa’P powraca w rosz, czyli jeżeliby ona wpłynęła z dołu na rosz bet, to wtedy nie mogłaby niższa hej w rosz bet opuścić się z nikwej ejnaim w pe. Gdyż siła wyższego zawsze panuje nad jego niższym. Lecz parsa ukrywa ją i jej siła jest nieodczuwalna w tym momencie z dołu. I pamiętaj to.
Z tego, co wyjaśniliśmy, zrozum różnicę pomiędzy AWA’Ja de-A’B i AWA’Ja de-Sa’G. Podobnie do tego, jak AWA’Ja de-A’B ma napełnienie judin (literą jud), tak również i AWA’Ja de-Sa’G ma napełnienie judin, i nie ma różnicy pomiędzy nimi, oprócz napełnienia w litrze waw. Gdyż napełnienie waw w AWA’Ja de-Sa’G jest to alef, w postaci waw-alef-waw. I to dlatego że forma litery alef wyjaśnia się w stosunku do naprawienia parsą, gdyż w jej formie א są dwie litery jud י, wyższa jud i niższa jud, i pochylona linia, czyli parsa, oddzielająca je. I to wskazuje na podział poziomu, który odbył się z powodu skrócenia NeH’I i wzniesienia w nikwej ejnaim, i wyższa jud – jest to keter i hochma poziomu, od nikwej ejnaim i wyżej, i one nazywane są wyższe wody zaharim. A niższa jud – jest to bina i Zo’N poziomu, od nikwej ejnaim i w dół, które wyszły na zewnątrz i nazywane są niższe wody nekewot. I parsa pomiędzy tymi literami jud – jest to rakia, oddzielająca wody od wód. I ponieważ to pojęcie jest połączeniem miary rachamim i din, czyli pierwszym początkiem dla światów (jak powiedziano wyżej w or pnimi), to dlatego litera alef – jest główna i początkiem wszystkich dwudziestu dwóch liter, którymi stworzone są światy, jak wiadomo. I tu nie ma nic więcej do dodania.
16) I tak wyjaśniliśmy, że parsa jest ustawiona nie w rosz alef, czyli ISZSu’T znajdującej się od tabura i wyżej, a w rosz bet, od tabura i niżej. I w wewnętrznej części jest to NeH’I de-A’K, a w zewnętrznej części jest to Ga’R de-Nekudim, w których jest miejsce M’A i Bo’N de-A’K, na które wskazuje waw imienia AWA’Ja, jak wiadomo. I dlatego jud-hej z AWA’Ja de-Sa’G, znajdujące się od tabura i wyżej, w których nie działa parsa i niższa hej, są równe parcufowi A’B i mają napełnienie judin na równi z parcufem A’B. Lecz waw z AWA’Ja de-Sa’G, znajdująca się od tabura i niżej, ma napełnienie alef, gdyż tam znajduje się parsa i podział na wyższe wody i niższe wody. I wiedz, że z tego powodu w AWA’Ja de-M’A wszystkie cztery litery mają napełnienie alfin (literą alef), gdyż wszystkie one stworzone są w postaci parsy i połączenia niższej hej (jak powiedziano wyżej w p.6). Jednak w AWA’Ja de-A’B zupełnie nie ma napełnienia alef, gdyż cała różnica pomiędzy A’B-Sa’G – polega wyłącznie na połączeniu z niższą hej, które odbyło się w parcufie Sa’G i brakuje w parcufie A’B. I nawet w Sa’G to połączenie jest rozróżnialne wyłącznie od tabura i niżej, w jego Z’A, a nie od tabura i wyżej.
17) I razem z tym zrozum ziwug A’B-Sa’G, na skutek którego opuszcza się niższa hej z nikwej ejnaim i powraca na swoje miejsce, jak na początku. Jak wiadomo, rosz Sa’G obłacza się na HaGa’T de-A’B, czyli od haze A’B do jego pe, gdyż jest jego drugim rozprzestrzenieniem, jak powiedziano wyżej w poprzednich częściach. I po tym, jak A’B przekazuje swoje światła w Sa’G, i na skutek tego, że w świetle A’B zupełnie nie ma niższej hej w ejnaim, to dlatego nawet kiedy światła A’B przechodzą w Sa’G, one opuszczają się również w niższą hej z nikwej ejnaim de-Sa’G na miejsce pe – na jej prawdziwe miejsce, podobnie jak i w A’B. Z dołu, w świecie naprawienia, ten ziwug odbywa się za pośrednictwem wzniesienia Ma’N od niższych, jak to jest opisane w odpowiednim miejscu, lecz tu, póki co, nie działa wzniesienie Ma’N, a ziwug odbywa się sam z siebie drogą tego, że Sa’G otrzymuje wystarczającą miarę świateł A’B, i te światła opuszczają niższą hej na jej prawdziwe miejsce, jak powiedziano wyżej.
18) I z tego ziwuga A’B-Sa’G wyniknęły dwa działania: jedno w wewnętrznej części A’K, czyli w wewnętrznych Zo’N od jego tabura i niżej, i jedno w zewnętrznej części A’K w HaGa’T de-Nekudim, które obłóczyły go z zewnątrz od tabura i niżej. W zewnętrznej części A’K keter de-Nekudim opuszcza swoje NeH’I i obłacza je w mohin, w hochma i bina de-Nekudim. To oznacza, że opuszcza z jego nikwej ejnaim niższą hej, która oddzielała go od hochmy i biny de-Nekudim, i to wyprowadzało ich w bhinę guf, a teraz on opuszcza niższą hej na jej prawdziwe miejsce w pe de-Nekudim, w postaci kropki kamac, znajdującej się pod literami jud-hej-waw (jak opisano wyżej w p.12). Litery jud-hej-waw, które znajdowały się w bhinie HaGa’T, ponownie powracają w bhinę HaBa’D, czyli w bhinę Ga’R i rosz. Jednak tego jest wystarczająco tylko dla samych Hu’B de-Nekudim, lecz w Zo’N de-Nekudim jeszcze nie przedłuża się żadne świecenie, dlatego że w tych Hu’B zupełnie nie ma niższej hej, i dlatego nie mają odniesienia do Zo’N, które składają się z niższej hej (jak to opisano wyżej w p.12).
Drugie działanie wyniknęło z ziwuga A’B-Sa’G do wewnętrznych Zo’N de-A’K, znajdujących się z dołu pod taburem. Gdyż to światło opuściło się i przebiło parsę znajdującą się w wewnętrznej części A’K, która oddzieliła wewnętrzny Zo’N i wyprowadziła je na zewnątrz parcufa Sa’G. Teraz to zostało anulowane i ponownie rozprzestrzeniają się światła Sa’G do wewnętrznych Zo’N, tak samo jak było do cimcum NeH’I, czyli do sijum raglin de-A’K. Ponieważ teraz bina, Z’A i malchut, które wyszły na zewnątrz NeH’I de-A’K i stworzyły trzy światy: Bria, Jecira, Asia, ponownie powracają w bhinę Acilut, czyli w NeH’I de-A’K, jak i przedtem. I z tego zrozum słowa Ari z p.12, że parsa – jest to naprawienie dla potrzeb Bria. Gdyż za pośrednictwem naprawienia w postaci wzniesienia i opuszczenia, które posiada parsa, powracają Bria, Jecira, Asia w NeH’I de-A’K i ponownie odnoszą się do Acilut.
19) I na skutek tego, że Ga’R de-Nekudim obłaczają się na NeH’I de-A’K, tak samo i tu również odbywa się ziwug w NeH’I de-A’K i Hu’B de-Nekudim, jak wyżej jest opisane w stosunku do A’B-Sa’G. I przekazuje im światła melafum, czyli w postaci waw i kropki. To oznacza niższą hej, która świeci wewnątrz litery jud-hej-waw, i ta niższa hej nazywa się kropką, a pe de-Nekudim – jest to waw, i kropka znajduje się wewnątrz waw i jest włączona w literę waw z Hu’B. I dobrze to zrozum, gdyż do tego, jak one otrzymały światło melafum od NeH’I de-A’K, nie mogły nic przekazać w Z’A, ponieważ nie zawierały niższej hej, jak opisano wyżej w p.9. Gdyż niższa hej pozostała w nikwej ejnaim, czyli w NeH’I de-keter de-Nekudim, a jud-hej-waw, wykazujące hisaron w niższej hej, opuściły się w Hu’B, będące AHa’P de-keter. Lecz teraz, kiedy waw z jud-hej-waw otrzymała niższą hej, czyli kropkę wewnątrz melafum, z jesod de-A’K, i w hochmie, i w binie włączyła się niższa hej, to hochma i bina ponownie dokonują z nią ziwug, czyli przedłużają or elion na ten masach zawierający niższą hej i przedłużają poziom keter, i to światło ponownie przekazuje się z góry w dół w Za’T, w bhinę guf. Jak to opisano w odpowiednim miejscu w cz.7.
I był to czwarty krok, który uczyniła niższa hej: ona przechodzi wewnątrz liter jud-hej-waw, czyli Hu’B de-Nekudim, w postaci kropki wewnątrz waw, jak powiedziano wyżej, i stąd ona może rozprzestrzenić się w guf de-Nekudim, czyli w siedem niższych sfirot de-Nekudim. Postaraj się zrozumieć i wgłębić się w te cztery kroki, które uczyniła niższa hej od momentu, jak ona połączyła się z pierwszą hej wewnątrz kelim wewnętrznych NeH’I de-A’K i do tego, jak przyszła wewnątrz liter, czyli kelim Hu’B de-Nekudim, skąd ona może przyjść na swoje miejsce, czyli w Za’T de-Nekudim.
Pierwszy krok – ona czyni z NeH’I de-A’K w nikwej ejnaim w postaci holam, i w tym kroku są trzy poziomy:
I w nich wszystkich ona znajduje się w postaci holam, z góry nad literami jud-hej-waw, czyli w postaci niższej hej w ejnaim, a jud-hej-waw – w AHa’P. I tu jud-hej-waw, czyli AHa’P, były całkowicie wolne od niższej hej, jak opisano wyżej w p.10.
Drugi krok – ona czyni ziwug z nikwej ejnaim de-keter de-Nekudim w pe de-Nekudim w postaci kamac z dołu pod literami jud-hej-waw, i za pośrednictwem tego powracają Hu’B w stan rosz, gdyż wyszły jud-hej-waw, które były w stanie HaGa’T i powróciły w stan HaBa’D w rosz. I one jeszcze są wolne od niższej hej, która znajduje się pod nimi w postaci kamac.
Trzeci krok – ona czyni za pośrednictwem ziwug jesod de-A’K, i teraz ona przechodzi do otrzymywania wewnątrz kelim de-Hu’B, czyli wewnątrz liter jud-hej-waw, gdyż teraz, za pośrednictwem ziwuga Aw’I, ona opuszcza się na swoje miejsce w Zo’N de-Nekudim, i jest to czwarty krok. I wiedz, że ten krok nazywa się krokiem na zewnątrz (psija le-bar). To oznacza wyjście na zewnątrz Aciluta, gdyż kelim siedmiu niższych sfirot, w których rozprzestrzeniła się niższa hej, świeciły na początku poza Acilutem siłą świecenia jesod de-A’K, który powrócił BE’A w Acilut. Jednak siedem niższych sfirot nie mogło istnieć w ten sposób, i ich BE’A ponownie wyszły i oddzieliły się od Aciluta, i nazywa się to rozbiciem kelim. Jak to napisano w odpowiednim miejscu. Dlatego ten ostatni krok nazywa się krokiem na zewnątrz. I zrozum to.
Wyżej, w p.10 wyjaśniliśmy dwa kroki w stanie holam, gdyż jest stan holam, w którym nie ma naprawienia w postaci parsy, czyli on może rozprzestrzenić się z dołu pod literami, i jest to niższa hej znajdująca się w nikwej ejnaim de-ISZSu’T. I jest stan holam, w którym są wzniesienia i opuszczenia, i jest to niższa hej znajdująca się w nikwej ejnaim de-keter de-Nekudim. My je określiliśmy w dwóch krokach, i w ten sposób wyniknęło tu pięć kroków, czyli cztery kroki do przyjścia wewnątrz kelim de-Hu’B i jeden krok na zewnątrz, jak opisano wyżej.
20) I należy dobrze zrozumieć różnicę pomiędzy dwoma rodzajami holam, o których powiedziano wyżej. Niższa hej, która znajduje się w nikwej ejnaim rosz alef, nie opuszcza się więcej ze swojego miejsca, a niższa hej w rosz bet, czyli w keter de-Nekudim, opuszcza się w dół za pośrednictwem ziwug A’B-Sa’G. I sens tego wyjaśniliśmy wyżej w p.15, że główne naprawienie, które jest w parsie, polega na tym, żeby chować i ukrywać siłę niższej hej, znajdującej się w nikwej ejnaim rosz wyższego, w momencie, kiedy niższa hej w rosz niższego opuszcza się w miejsce pe. I to naprawienie nie odnosi się do rosz alef, gdyż tam niższa hej znajduje się w miejscu swojego pierwszego stworzenia, w połączeniu z pierwszą hej. I jeżeliby ona opuściła się stąd, nie byłoby u niej możliwości ponownie wznieść się. I parsa jest wyłącznie porodzeniem niższej hej, która wzniosła się w nikwej ejnaim w rosz alef i nie ma możliwości opuścić się z tego miejsca, gdyż nie będzie komu ukrywać jej siłę. Lecz po tym jak urodziła się parsa z dołu, pod rosz alef i AHa’P, które wyszły na zewnątrz rosz alef, same podzieliły się na G’E i AHa’P, to teraz u niższej hej jest możliwość opuścić się z nikwej ejnaim w tej rosz. Gdyż parsa ukrywa niższą hej znajdującą się w nikwej ejnaim rosz alef. W ten sposób główna siła połączenia miary rachamim i din staje się w nikwej ejnaim rosz alef stale istniejącym w korzeniu. I parsa może czasami ukrywać swoją siłę, lecz nie stale. I to działanie połączenia, czyli te wzniesienia i upadki mają miejsce w rosz bet.
21) Należy pamiętać o niezbędności w dwóch rodzajach ziwugim, które odbywają się w hochmie i binie de-Nekudim, które wyjaśniliśmy wyżej, a mianowicie: obłóczenie NeH’I de-keter Nekudim w mohin Hu’B, i świecenie jesod de-A’K kropki szuruk w Hu’B de-Nekudim. Gdyż ziwug NeH’I de-keter sprzyja wyłącznie Hu’B, czyli rosz de-Nekudim, gdyż za pośrednictwem opuszczenia niższej hej na miejsce pe powracają Hu’B w stan rosz. Jednak zupełnie nie sprzyja guf de-Nekudim, czyli siedmiu niższym sfirot, jak powiedziano wyżej w p.10. I dlatego niezbędne jest świecenie NeH’I wewnętrznych A’K, które są niższą hej (jak powiedziano wyżej w p.7). I po tym jak Hu’B otrzymały świecenie niższej hej od jesod w postaci: waw i wewnątrz niej kropka, czyli niższej hej, gdyż kropka przychodzi wewnątrz kelim de-Hu’B, to światło to – jest to istota (ecem) Za’T, które przyszły w binę de-Nekudim i ona urodziła je, i one przyszły w dół na swoje miejsca.
22) I należy wyjaśnić jeszcze jedno pytanie. Wiadomo, że każdy niższy parcuf obłacza się na swój wyższy od pe de-rosz i niżej, jak to dokładnie opisano odnośnie poprzednich parcufim de-A’K. Jeżeli tak, to dlaczego ten parcuf de-Nekudim, stworzony z parcufa Sa’G, zupełnie nie obłacza go, przecież keter de-Nekudim zaczyna się poniżej sijuma całego parcufa Sa’G, a obłacza się na NeH’I wyższego parcufa de-A’K, który nazywa się parcuf Galgalta de-A’K? I jeszcze pytanie: Co wyniknęło z reszimot taamim de-Sa’G, które pozostały po zniknięciu tych świateł? Przecież z powodu zmniejszenia masachu wszystkie światła de-guf znikają i wznoszą się do Stwórcy, jak wiadomo. I najbardziej skomplikowane pytanie: Skąd przychodzi napełnienie w guf de-Sa’G, znajdujące się od tabura i wyżej do pe, po zniknięciu stąd światła? Przecież u wszystkich parcufim niższy napełnia i obłacza guf swojego wyższego po jego zniknięciu, jak wiadomo, lecz parcuf Nekudim nie obłacza swojego wyższego, czyli Sa’G, gdyż znajduje się poniżej jego sijum raglin, jeżeli tak, kto powinien napełniać go po zniknięciu jego świateł do Stwórcy?
Dlatego, żeby zrozumieć to, należy dokładnie zrozumieć słowa Ari (cz.6, p.17): „Całe światło przedłużające się do tabura, nawet jeżeli ono jest z ejnaim, wszystko pochłania się i włącza się w Akudim, i dlatego jest nierozróżnialne, lecz światło, które przedłuża się pod taburem do raglin, tylko ono nazywa się nekudot, gdyż znajduje się teraz w samotności”.
I należy zrozumieć to: dlaczego światło z ejnaim, które stworzyło parcuf Sa’G, pochłania się i włącza się w Akudim de-Sa’G i zupełnie nie jest rozróżnialne do tabura? Przecież każdy niższy parcuf obłacza się na wyższy również i wyżej tabura, i jednak on jest dobrze rozróżniany, nie włącza się w niego i nie pochłania się poprzez niego.
23) I tu niezbędne jest dobrze rozumieć wszystkie faktory w procesie stworzenia niższego parcufa z wyższego, który wyjaśniliśmy w poprzednich częściach. Wspomnimy o nich w skrócie. Głównym faktorem dla urodzenia parcufa jest zmniejszenie masachu, aż do zrównania ze Stwórcą, tym on wznosi do Stwórcy całe reszimo ze sfirot guf, które pozostały po zniknięciu świateł de-guf. I włącza się tam razem z nimi w masach malchut de-rosz, który nazywa się Stwórca, i wtedy odnawia się reszimot za pośrednictwem wyższego ziwuga w rosz, i kiedy w nich staje się rozróżnialny ich awijut guf, one powinny wyjść z bhiny rosz i powrócić w bhinę guf, jak były na początku, lecz nie w tabur wyższego, gdzie były one na początku, a na jeden poziom wyżej tabura wyższego, czyli ostatni poziom zawsze znika podczas usubtelnienia, tak że nie pozostaje zupełnie reszimo. A tabur wyższego jest zawsze ostatnim poziomem, który znika, i dlatego przybiera się odpowiedni poziom w guf wyższego, czyli na jeden poziom wyżej tabura wyższego, jak wiadomo (patrz wyżej cz.3, odp.210).
W ten sam sposób stworzony jest parcuf Nekudim, będący M’A i Bo’N de-A’K, z jego wyższego, czyli z parcufa Sa’G de-A’K. Za pośrednictwem zmniejszenia masachu de-guf parcufa Sa’G de-A’K, aż do zrównania właściwościami ze Stwórcą, czyli z malchut de-rosz Sa’G, on wzniósł wszystkie reszimo, pozostawione przez światła po zniknięciu z guf, do Stwórcy. I potem, jak one odnowiły się tam w ziwugu de-rosz i stał się rozróżnialny ich awijut, one wychodzą z rosz i opuszczają się na poziom odpowiadający im w guf, czyli na poziom powyżej tabura Sa’G, czyli na to miejsce, które nazywa się haze de-Sa’G. I od haze i wyżej wychodzi za pośrednictwem ziwuga z or elion dziesięć sfirot de-rosz, a od haze de-Sa’G i niżej wychodzi dziesięć sfirot de-guf w postaci toch i sof, do tabura, czyli do sijum raglin de-Sa’G. I jest to kolejność działająca we wszystkich parcufim.
24) Jednak wiadomo, że ten masach de-guf Sa’G, który usubtelnia się i wznosi się w malchut de-rosz Sa’G, czyli w nikwej ejnaim, w bhinę alef de-rosz, on włącza również reszimot, które pozostały od świateł de-Zo’N wewnętrznego A’K, po zniknięciu świateł z nich (jak powiedziano wyżej w or pnimi p.1). Widzimy, że tu, przy usubtelnieniu masachu de-guf de-Sa’G, jest wielka różnica od reszty parcufim, gdyż on składa się z dwóch rodzajów reszimot od dwóch różnych parcufim:
I one są dalekie jeden od drugiego, gdyż reszimo samego parcufa idzie od masachu bhiny bet, a reszimo de-Zo’N wewnętrznego A’K idzie od masachu bhiny dalet. Dlatego kiedy one są włączane w masach i wzniosły się dla ziwuga z wyższym, odbywającym się w rosz Sa’G, tam wyszły na nie dwa rodzaje ziwugim:
25) I w rzeczywistości korzeń podziału na dwa parcufim – od tabura i wyżej, i od tabura i niżej, znajduje się w samym parcufie Sa’G jeszcze do jego podziału. Ponieważ i tam mówi Ari (cz.6, p.6), że dzieli się on na taamim i nekudot: że taamim de-Sa’G – jest to ta część Sa’G, która nie wymieszała się z wewnętrznym M’A i Bo’N, i porównuje ją z Aw’I. Ona przedłuża się od tabura de-A’K. A nekudot de-Sa’G – jest to ta część Sa’G, która obłóczyła się i połączyła się z wewnętrznymi M’A i Bo’N. On porównuje ją z ISZSu’T. Zaczyna się ona od tabura i niżej. W ten sposób już w parcufie Sa’G, jeszcze do zniknięcia jego świateł, jest korzeń dwóch parcufim, oddzielnych jeden od drugiego z powodu połączenia z bhiną dalet wewnętrznych M’A i Bo’N. Jego wyższy parcuf nazywa się taamim i jest to Aw’I. A niższy parcuf jest to ISZSu’T, który nazywa się nekudot.
I tak wyjaśniliśmy, że zewnętrzny parcuf M’A i Bo’N de-A’K jest stworzony z zewnętrznego parcufa Sa’G de-A’K, i dzieli się na dwa parcufim: wyższy do tabura, niższy od tabura i niżej. Jeżeli wyobrazimy je sobie w postaci jednego parcufa, podobnie do taamim i nekudot de-Sa’G, to wyższy odpowiada Ga’R, a niższy Wa’K, i one odnoszą się jak Aw’I i Zo’N de-Acilut.
26) Z tego zrozum to, co jest opisane w wielu miejscach, że Ga’R de-Z’A pozostają w Ima podczas jego stworzenia i nie wychodzą razem z nim. Jak wyjaśniliśmy wyżej w p.8, że świat Nekudim – jest to pierwszy Zo’N, który otworzył się w światach, czyli M’A i Bo’N, jak wiadomo. Również wyjaśniliśmy, że głównym w M’A i Bo’N jest jego połączenie z bhiną dalet (jak opisano wyżej w p.6). I on ciągle tworzy się z parcufa Sa’G, czyli z parcufa bina. I tak samo jak odbyło się tu, tak samo odbywa się we wszystkich światach. I dlatego Sa’G nazywa się Ima, gdyż jest stwórcą dla Zo’N, czyli dla M’A i Bo’N.
Widzimy, że pierwszy M’A i Bo’N, który stworzony jest z Sa’G de-A’K, powinien wyjść w postaci dwóch parcufim: parcuf Ga’R – od pe de-Sa’G do tabura, on nie włącza niższej hej, i parcuf Wa’K od tabura i niżej, zawierający niższą hej, jak powiedziano wyżej. I wyższy parcuf, znajdujący się powyżej tabura, pochłania się i włącza się w Akudim de-Sa’G, gdyż w nim zupełnie nie ma bhiny Nekudim, czyli połączenia z niższą hej. I tylko parcuf od tabura i niżej uważa się jako parcuf Nekudim, czyli M’A i Bo’N. W ten sposób Ga’R de-M’A i Bo’N pozostają i są pochłonięte w guf de-Ima, czyli w Sa’G, i nie wychodzą razem z M’A i Bo’N, czyli nie łączą się z nim światłami, gdyż są parcufem całkowicie oddzielnym od nich. Jak powiedziano wyżej w słowach Ari, że światło znajdujące się od pe do tabura, pochłania się i włącza się w Akudim de-Sa’G. I jak wiadomo, wszystkie siły działające w wyższym powinny znajdować się i we wszystkich jego niższych. I dlatego podział M’A i Bo’N na dwa parcufim Ga’R i Wa’K, które wyniknęły w pierwszych M’A i Bo’N, działa we wszystkich parcufim M’A i Bo’N, od tej pory i dalej. I Ga’R pozostają połączone w ich Stwórcy, czyli w Ima, i wyłącznie jeden Wa’K wychodzi pod imieniem M’A i Bo’N.