Ciało i dusza

Zanim przystąpimy do wyjaśnienia tego wielkiego tematu, ważnym jest podkreślić, że bez względu na to, że wydaje się niby niemożliwym wyjaśnić to ludzkiemu rozumowi, jeżeli nie korzystać z tych abstrakcyjnych filozoficznych pojęć, które zazwyczaj są przyjęte w tego rodzaju wyjaśnieniach – Kabbala odrzuca tego rodzaju filozofię i wszystko, co jest z nią powiązane, i nakłania go do czystej nauki posiadającej dokładność, zgodnie z prostym uświadomieniem praktycznych działań.

I jeżeli dalej będą wspominać filozoficzne pojęcia, to wyłącznie dlatego, żeby pokazać różnicę pomiędzy tym, gdzie może wznieść się ludzki rozum i poznanie kabbalisty mającego praktyczną osnowę.

Dla wyjaśnienia rzeczywistego sensu pojęcia ciało i dusza, niezbędnym jest uwolnić się od wszystkich wykorzystywanych pojęć, które zakorzeniły się w masach i wzięte są głównie z abstrakcyjnych teorii, jak i sens Kabbaly jest daleki od nich w swoim celu.

Trzy teorie ciała i duszy

Wszystkie teorie ciała i duszy rozprzestrzenione w świecie łączą się w trzy niżej opisane teorie:

1. Teoria wiary

Teoria, która mówi, że nie ma nic oprócz duszy i ducha. Według ich zdania istnieją duchowe postacie oddzielone jedna od drugiej swoimi jakościami, które nazywane – dusze ludzi, i jest u nich samodzielnie istniejąca realność, zanim one opuszczają się i wcielą w ciało człowieka. I następnie, kiedy umiera ciało, na nie śmierć nie rozprzestrzenia się, dlatego że duchowe jest to prosta istota.

A pojęcie śmierci, według ich zdania – jest to nie więcej niż podział pomiędzy osnowami, z których składa się istota, i że ma to odniesienie do materialnego ciała, które jest konstrukcją z tak zwanych osnów, które ponownie dzielą się poprzez śmierć.

Lecz dusza jako duchowe przedstawia sobą prostą istotę, w której nie ma składowych i dlatego niemożliwym jest, żeby ona została podzielona tak, że wpłynie to na jej budowę. I zgodnie z tym dusza jest nieśmiertelna i istnieje wiecznie.

A ciało według ich zdania – jest to jakieś odzienie dla tej duchowej postaci, w które obłacza się dusza, i poprzez nie objawia swoje siły, takie jak dobre jakości i różne nawyki. W ten sposób ona daje życie i ruch ciału, i chroni je przed wszystkimi krzywdami tak, że u ciała samego w sobie nie ma życia, nie ma ruchu, oprócz martwej materii, jak widzimy go potem, kiedy podczas śmierci dusza porzuca go. A wszystkie symptomy życia, które widzimy w ciele człowieka – są to wyłącznie przejawienia sił duszy.

2. Teoria dualizmu

Jest to teoria wierzących w podwójność. Według ich zdania, ciało – jest to doskonałe stworzenie, które istnieje, żyje, karmi się i chroni swoje istnienie we wszystkim, co jest niezbędne. I zupełnie nie potrzebuje jakiejkolwiek pomocy w duchowej postaci.

Jednak to ciało zupełnie nie uważa się za istotę człowieka. Osnowę człowieka przedstawia rozumna dusza, która jest duchową postacią, podobnie jak i według zdania naśladowców pierwszej teorii.

Różnica tych dwóch teorii zawarta wyłącznie w pojęciu ciała. Po burzliwym rozwoju w świecie nauki o ciele i nauki o duszy zobaczyli, że wyższe sterowanie założyło w mechanizmie samego ciała wszystkie życiowe potrzeby, i dlatego według ich zdania, nic nie pozostało dla działania duszy wewnątrz ciała, a wyłącznie nawyki i dobre jakości, ich duchowe rodzaje. W ten sposób oni wierzą w podwójność, czyli w obydwie teorie jednocześnie, lecz mówią, że dusza jest pierwszą przyczyną ciała, a to oznacza, że ciało jest porodzeniem i przedłużeniem duszy.

3. Teoria zaprzeczenia

Jest to teoria ludzi zaprzeczających duchowej realności, wyznających wyłącznie materialność. I naśladowcy tej teorii zupełnie odrzucają obecność jakiejkolwiek abstrakcyjnej duchowej istoty w budowie ciała człowieka. I przykładem na to jest to, że rozum człowieka jest niczym innym, jak płodem jego ciała. Oni przedstawiają ciało na podobieństwo naprawionej elektrycznej maszyny z przewodami przeciągniętymi od ciała do mózgu, które to przewody zaczynają działać drogą kontaktu organizmu z zewnętrznymi bodźcami i sterują swoje odczucie: ból lub nasłodzenie do mózgu, i mózg daje wskazówkę organom, co czynić. Wszystko jest sterowane za pośrednictwem tych przewodów i żył, przyłączonych do tego tak, że one oddalają organ od źródła bólu i przybliżają go do źródła nasłodzenia. W ten sposób w człowieku odbywa się otrzymywanie wniosków we wszystkich sytuacjach życia.

A nasze odczucia rozumu i logiki wewnątrz naszego mózgu – jest to wyłącznie fotografia tego, co odbywa się wewnątrz organizmu poprzez materialny obraz. I przewaga człowieka w porównaniu z każdym przedstawicielem zwierzęcego świata jest w tym, że jego mózg jest rozwinięty w takiej mierze, że wszystko odbywające się w organizmie odbija się w jego mózgu, jak fotografia odczuwalna poprzez człowieka, jak rozum i logika. Tak, że cały rozum i jego wnioski – jest to nic innego jak płód tego, co odbywa się z organizmem.

I pośród naśladowców drugiej teorii, są tacy, którzy również są całkowicie zgodni z daną teorią. Lecz dodają do niej tą wieczną duchową istotę, która nazywa się duszą, i która obłacza się wewnątrz mechanizmu ciała. I ta dusza jest istotą człowieka, a mechanizm ciała wyłącznie jej powłoką. I ogólnie opisałem to, co przedstawione jest przez humanitarną naukę, jako pojęcia „ciało i dusza” do dzisiejszych czasów.

Ciało i dusza jako naukowe pojęcia zgodnie z nauką kabbaly

W powiedzianym poprzez kabbalistów nie ma żadnego słowa, które miałoby teoretyczną osnowę, a wszystko wychodzi wyłącznie z praktycznego poznania.

Rzeczywistym faktorem jest to, że człowiek według swojej przyrody jest poddany wątpliwościom. I każdy wniosek, który ludzki rozum określa jako rzeczywisty, z czasem staje się wątpliwy! I z tego powodu powiększa się siła teoretyzowania i dlatego znajdują się nowe wnioski, i ponownie stają się rzeczywistymi.

I jeżeli człowiek rzeczywiście posiada abstrakcyjne myślenie, on idzie po tym kręgu przez całe życie. Rzeczywistość wczorajsza staje się wątpliwością dzisiaj. A dzisiejsza rzeczywistość staje się wątpliwością jutro, tak, że w granicach absolutnej rzeczywistości niemożliwym jest dojść do wniosku umysłu dalej niż o jeden dzień.

Otwarte i ukryte

Nauka dnia dzisiejszego, rozwijając się, już przyszła do zrozumienia tego w prawdziwej formie, i przyjęto postanowienie, że nie ma w rzeczywistości niczego absolutnie pewnego.

Jednak mędrcy zrozumieli i przyszli do uświadomienia tego kilka tysiącleci przed nimi. Zgodnie z tym w odniesieniu wiary oni dali wskazówki i zakazali nam nie tylko zajmować się teoretyzowaniem, lecz i korzystać z teoretycznych wniosków, które podobne do tych, nawet przy rozmowach.

Mędrcy podzielili nam naukę na dwie części: otwartą i ukrytą. Otwarta część włącza w siebie wszystko, co my rozumiemy przy prostym uświadomieniu, nauka buduje się na praktycznej osnowie, bez żadnego teoretyzowania, jak powiedziano poprzez mędrców: „Sądzą według tego, co widzą oczy”.

A ukryta część zawiera całą tę wiedzę, która była usłyszana od oddanych ludzi, lub to, co uświadomiono i osiągnięto ogólnie poprzez nas samych. Lecz niemożliwe jest nam zbliżyć się do niej w mierze wystarczającej dla krytyki z pozycji jak zdrowego rozsądku, tak prostego uświadomienia.

To jest to, co nazywa się ukrytym, co radzą nam przyjąć jak prostą wiarę: „I zakazali nam wszystkiego, co dotyczy religii, ostrym zakazem, nawet patrzeć na to, co może skłonić nas do jego badania”.

Jednak nazwy ukryta i otwarta – nie są stałe, wskazujące na określone rodzaje wiedzy, jak to uważają masy, lecz wskazują wyłącznie na uświadomienie człowieka, czyli ta wiedza, którą człowiek zdążył otworzyć i zapoznać się z nią z realnej praktyki, nazywa się „otwartą”. A ta wiedza, której jeszcze nie osiągnął do tego poziomu poznania, nazywa się poprzez niego „ukrytą”.

W ten sposób, nigdy w żadnym pokoleniu nie było człowieka, u którego nie byłoby tych dwóch części. I otwartą część jest mu zezwolone uczyć się i badać, dlatego że jest u niego ku temu realna osnowa, a w części ukrytej zakazano mu nawet próby badania, dlatego że nie ma tam on żadnej realnej osnowy.

Zakaz i zezwolenie na wykorzystanie zwykłej nauki

Zgodnie z tym, idąc drogą mędrców, nie zezwolono nam wykorzystywać zwykłych nauk, a wyłącznie tę wiedzę, która była praktycznie udowodniona i nie ma w nas cienia wątpliwości jej realności. I dlatego ze wszystkich tych trzech teorii, my nie możemy przyjąć żadnej religijnej zasady, co więcej, pojęcia „dusza i ciało” są „wspólnymi zasadami i tematami wspólnej religii”. Możemy je przyjąć wyłącznie wychodząc z wiedzy nauki kabbala, w której one są nabyte wyłącznie poprzez doświadczenia, tak, że człowiek nie może wątpić w ich prawdziwość.

I zrozumiałym jest, że nie jest możliwe, aby jakiekolwiek dowody były przedstawione w jakikolwiek duchowy sposób, one zdobyte wyłącznie za pomocą ciała zdolnego do wrażliwego przyjmowania. Zgodnie z tym, jest u nas prawo – w określonym poziomie wykorzystywać tylko trzecią teorię, zajmującą się wyłącznie pytaniami ciała, we wszystkich tych wnioskach, które są udowodnione poprzez doświadczenie, z powodu których nie ma podziału myśli.

I reszta wspólnych logicznych wyjaśnień, tak tych teorii jak i innych, nie jest poprzez nas przyjmowanych i są zakazane, a każdy, kto wykorzystuje je, narusza zakaz działania.

Jednak teoria ta jest cudza i bardzo przeszkadza ludzkiemu duchowi. I praktycznie nie ma żadnego rzeczywiście wykształconego człowieka, który mógłby ją przyjąć, gdyż według ich wyrażenia, zlikwidowany został rodzaj człowieka i została z niego stworzona maszyna, działająca i poruszająca się za pomocą innych sił. Według ich zdania, u człowieka nie ma żadnego swobodnego wyboru zgodnie z jego życzeniem, jego popychają siły przyrody i wszystkie działania czyni on z przymusu. I nie ma u człowieka żadnego „wynagrodzenia i kary”, gdyż działanie prawa kary i wynagrodzenia nie rozprzestrzenia się na tego, u kogo nie ma wolnego objawienia woli.

I jest to dalekie od wiedzy przeznaczenia, nie tylko pośród religijnych, wierzących w wynagrodzenie i karę, wychodzących z wiary w wyższe sterowanie, zgodnie z którymi wszystkie siły przyrody sterowane poprzez Stwórcę, i którzy przekonani w tym, że w każdym zwyczaju błogi i pożądany cel.

Ta teoria jeszcze jest bardziej dziwna dla niereligijnych, zdaniem których każdy jest przekazany w ręce ślepej przyrody bez wiedzy i celu. I oni, ludzie posiadający rozum, są zabawkami w jej rękach. I ona prowadzi ich zakłamaną drogą, i nikt nie wie dokąd. Dlatego ta teoria nie jest przyjmowana w świecie.

Wszystkie te chwilowe teorie wyniknęły dlatego, żeby naprawić te skrzywienia. I dlatego było postanowione, że ciało, zgodnie z trzecia teorią, nazywa się maszyną, i zupełnie nie jest prawdziwym człowiekiem. A istota człowieka przedstawia sobą zupełnie coś innego, niewidzialnego i nieodczuwalnego, dlatego że jest to duchowa istota, w ukrytej formie wcielona wewnątrz ciała. I to „ja” człowieka, przedstawiające sobą ciało ze wszystkimi jego napełnieniami, uważa się własnością tego „ja” duchowego i wiecznego.

Jednak cała ta teoria po prostu kuleje, jak sami oni wyznają, niezdolni wyjaśnić – jak duchowa postać, którą zna dusza lub ja, może uruchomić ciało i zmusić go do czegokolwiek. Zgodnie ze stwierdzeniem samej filozofii, u duchowego nie ma żadnego kontaktu z materialnym, i ono w żaden sposób nie działa na nie, jak oni sami stwierdzają.

I nie ma niezbędności mówić, że dziś, kiedy nasze pokolenie rozwinęło się i sięgnęło zrozumienia, że nie ma w filozofii i metafizyce prawdziwego rdzenia, na który warto by było tracić czas.