Deuteronomium XVII

  1. Nie zarzynaj Wiekuistemu, Bogu twojemu, wołu albo owcy, któraby miała wadę, – jakąkolwiek ułomność: gdyż wstrętem to dla Wiekuistego, Boga twojego.
  2. Gdyby znalazł się wpośród ciebie, w którejkolwiek z siedzib twoich, które Wiekuisty, Bóg twój, odda ci, – mężczyzna albo niewiasta, któryby spełnił to zło przed oczyma Wiekuistego, Boga twojego, przestępując przymierze Jego, –
  3. A poszedłby i służył bogom cudzym, i korzył się im, albo słońcu, albo księżycowi, albo całemu zastępowi nieba, – czegom nie przykazał, –
  4. A powiadomionoby cię, i usłyszałeś, i poszukiwałeś dokładnie, a oto prawda, rzecz to uzasadniona, – spełniona ta ohyda w Israelu;
  5. Wtedy przywiedziesz tego mężczyznę, albo tę nie­wiastę, którzy spełnili tę rzecz gorszącą, do bram twoich, – tego mężczyznę, albo tę niewiastę, – i ukamionujesz ich kamieniami, aż pomrą!
  6. Na zeznanie dwóch świadków albo trzech świadków stracony będzie na śmierć skazany; nie będzie tracony na zeznanie świadka jednego.
  7. Ręka świadków będzie na nim pierwsza, aby go uśmier­cić, a ręka całego ludu na ostatku; i tak wyplenisz to zło z pośród siebie.
  8. Jeżeliby ci za trudną była jaka sprawa na sądzie, między krwią a krwią, między sporem a sporem, między ciosem a ciosem, w rzeczach spornych w bramach twoich, – tedy wstaniesz a pójdziesz na miejsce, które wybierze Wie­kuisty, Bóg twój;
  9. I przyjdziesz do kapłanów, Lewitów, albo do sędziego, który będzie podówczas, i zapytasz się, i ogłoszą ci wyrok prawa;
  10. I postąpisz według wyroku, który ci ogłoszą z miejsca tego, które wybierze Wiekuisty, i postarasz się spełnić wszystko tak, jak ci wskażą.
  11. Według wskazówki, którą ci wskażą, i według prawa, które ci powiedzą, postąpisz; nie zboczysz od słowa, które ci powiedzą, ani na prawo, ani na lewo!
  12. Ktoby zaś postąpił zuchwale, a nie usłuchał kapłana postanowionego tam ku służbie przed Wiekuistym, Bogiem twoim, albo sędziego, – niechaj umrze człowiek ten, i wyplenisz to zło z Israela;
  13. Aby wszystek lud to usłyszał, i obawiał się, a nie rozzuchwalał się więcej
  14. Gdy wnijdziesz do ziemi, którą Wiekuisty, Bóg twój, oddaje tobie, a zdobędziesz ją, i osiędziesz w niej, i powiesz: „ustanowię nad sobą króla, jak wszystkie narody, które wo­koło mnie”;
  15. To ustanów nad sobą króla, którego wybierze Wie­kuisty, Bóg twój; z pośród braci twojej ustanów nad sobą króla; nie możesz przełożyć nad sobą cudzoziemca, któryby nie był bratem twoim!
  16. Tylko niech nie mnoży sobie koni, ani zwraca ludu do Micraim, dla namnożenia koni, gdyż Wiekuisty powie dział wam: „nie wracajcie drogą tą więcej!”
  17. I niechaj nie mnoży sobie żon, aby nie odwróciło się serce jego; i srebra też i złota niech nie namnaża sobie nadmiernie.
  18. A gdy zasiędzie na tronie królestwa swojego, niechaj odpisze sobie odpis zakonu tego do księgi, – od tego, który przed obliczem kapłanów, Lewitów.
  19. I niechaj będzie u niego, a niech odczytuje go po wszystkie dni życia swojego, aby się uczył obawiać się Wie­kuistego, Boga swojego, przestrzegać wszystkich słów zakonu tego i ustaw tych, aby je spełniać;
  20. Aby się nie wynosiło serce jego nad bracią swoją, i aby nie odstępował od przykazania ani na prawo, ani na lewo, – aby długo żył przy królestwie swojem, on i syno­wie Jego wpośród Israela.